in Februari gaan we weer

nog 2 maandjes werken en dan wordt het vanaf begin februari weer een paar maanden sneeuw, vrijheid en leven in de bus... Yes! ik heb er weer zin in. Werken was wel weer (verbazingwekkend) leuk, maar het blijft toch elke dag weer min of meer het zelfde...
Plannen zijn er al genoeg, sommige worden steeds concreter maar er is nog genoeg ruimte over voor goede ideeën van jullie. Naast een reis naar Japan, een crash cursus off piste skiën als instructeur, cursus winter EHBO en in elk geval een week freeriden met Patrick, Italico en Michiel hoop ik ook op wat tripjes als tailguide bij heliskieurope.eu. daarmee gaat het seizoen namelijk volgende week eacht van start (na een gezellig maar niet zo sneeuw-rijk weekend in Kaprun eind Oktober). Vrijdag rijd ik samen met Peer en Willem richting Zwitserland om daar bij Michiel een "tailguide"opleiding te volgen. aangezien het de afgelopen dagen flink heeft gedumpt in de Alpen ziet er het goed uit. Ik heb er in elk geval zin in. het aftellen gaat door.....

daar gaan we weer...

het aftellen is begonnen......

Terug...

Het is over, voorbij. Ik ben weer thuis.
Na 6 1/2 maand rondreizen door de bergen en geen verplichtingen, gaat het gewone leven weer beginnen. Gemengde gevoelens: aan de ene kant vervelend dat het voorbij is en bezorgdheid of ik wel weer kan wennen aan het ritme, maar aan de andere kant ook wel weer zin om thuis iedereen te zien en te gaan werken. Gelukkig is niets in het leven definitief en zal ik zien hoe, waar en wanneer de nieuwe plannen komen. Want komen gaan ze !!! :-). Leuke ideeën zijn er genoeg: tailguide voor heliskieurope.eu, trips naar Japan, Alaska, Canada en wie weet Chili, heerlijk skiën en klimmen in de Alpen. Er is gelukkig nog meer dan genoeg te doen !

naar huis (deel 1)

Naar huis, naar huis, aaaaarhh ik ga naar huis :-) :-(
Nog niet helemaal overtuigd van wat ik ervan vind, rijd ik vandaag voor een korte proefperiode naar huis. Ik ben erg benieuwd of ik weer kan aarden daar in het platte Nederland. Zin om iedereen weer te zien heb ik in elk geval wel en het is waarschijnlijk ook maar beter om weer een keer een kleine reality check te doen (dat vind in elk geval mijn bank rekening). Maar omdat ik toch best wel verwacht dit vrije leven en de bergen heel erg te gaan missen, heb ik wel besloten om er nog 2 weken achteraan vast te plakken. Ik ga na 4 dagen NL meteen WEER TERUG !!! :-). Maar dan op 17 Juli is het echt afgelopen en kom ik definitief terug. Op deze manier hoop ik rustig te kunnen wennen aan het idee. Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien.

En oh ja, als je mij nog in een tijdschrift wilt zien klimmen, neem nu een abonnement op BLOK (BLad Over Klimmen). in het komende nummer over klimmen in Zwitserland staan een paar foto's van mij.

de donkere dagen

ja ja het is weer zover, de dagen worden sinds zondag weer korter en de nachten langer. Dat betekent dat het nieuwe skiseizoen er weer aankomt... :-) . Nou niet echt natuurlijk, maar vanochtend liep ik in een witte berghelling terwijl er verse sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, de geitenbellen klonken als klokken en in de buurt had iemand een openhaard vuurtje aangestoken. Spontaan kwamen kerstliedjes als winter wonderland in me op en ik kreeg zowaar weer zin in skiën... toch nog maar een paar nachtjes slapen voordat we daar echt weer aan gaan beginnen.

Wandelen, klimmen en weer wandelen

Wandelen in de bergen, daar had ik de laatste jaren natuurlijk geen tijd meer voor omdat ik al mijn tijd skiend of klimmend doorbracht en wandelen -wat lager in de rangorde- het moest afleggen. Maar de laatste weken heb ik dat ruimschoots ingehaald door, vooral in Wallis, een paar erg mooie tochten te maken. Het heerlijke aan "gewoon" bergwandelen is dat je eens niet aan allerhande technieken en materialen moet denken om het veilig te doen. Gewoon heerlijk wandelend genieten van de fantastische uitzichten, de mooie bloemen en planten en de onverwachte ontmoetingen met de beesten (steenbokken, gemsen, marmotten, eekhoorns, slangen en zelfs een enkele yak). Na wat mooie dagtochten bij Grächen, Saas Fee en Visperterminen) ben ik vorige week nog gaan klimmen met Michiel bij de brug in Fribourg (wegens dreigende regen) en in Gastlosen (nog steeds moeilijk maar langzaam begin ik te wennen aan die klimstijl...). Toen ik daarmee klaar was had ik bedacht een meerdaagse wandeltocht met tent etc. te gaan maken. 8 resp 7 jaar geleden (ja we worden oud...) heb ik de Tour de Mont Blanc en Tour de Matterhorn gelopen en een van die wilde ik weer doen. Omdat ik geen zin had in Fransen (what's new...) viel de keuze op de eerste 4 etappes van de Matterhorn ronde, startend in Zermatt. Na twee dagen door de steile sneeuwvelden te hebben gestampt en snelstromende beek(jes)en te hebben doorkruist vond ik het wel welletjes met het afzien. Wandelen hoort immers relaxed te zijn zoals ik eerder schreef, en dit leek meer op alpinisme waar ik in mijn eentje niet echt zin in had. De vele sneeuw van het afgelopen seizoen die mij in de winter nog zoveel plezier had gegevens speelde mij nu parten. Maar niet getreurd, ook wandelingen onder de 2000m grens kunnen mooi zijn. Daarom ben ik via het dal weer naar Zermatt gelopen alwaar ik mijn verjaardag heb gevierd met Menno en een paar belgen.

klimmen in heel zwitserland

Vorige week heb ik door heel Zwitserland geklommen met Michiel, Menno en Matt. We begonnen in Medji bij St Niklaus (bij Zermatt) waar een mooi gebied is voor spleetklimmen dat ook wel little Yosemite wordt genoemd omdat de rots erop lijkt. Handen, armen en voeten verklemmen in de spleet en maar hopen dat je niet valt :-) ... De volgende dag ging het naar Wilderswil bij Interlaken waar ik behoorlijk wat vlieguren heb gemaakt om een 6b route voor te klimmen. Letterlijk vallen en opstaan was dat, het is me gelukt maar vraag niet hoe. Daar ga ik nog eens naar terug om het in 1 keer te doen. Na Wilderswil ging het naar Gastlosen een fantastisch mooi en groot gebied van kalksteen tussen Gruyeres en Zweisimmen. Mooi maar wel erg hard gewaardeerd... in de 6a en 6b zaten zulke moeilijke stappen dat ik er niet eens aan wilde denken de routes zelf voor te klimmen. Dat heb ik Michiel daarop maar laten doen om vervolgens topropend alsnog zwetend en bibberend boven te komen. Maar mooi is het zeker en er zijn genoeg makkelijkere routes om er zeker nog eens terug te komen. Omdat er vanuit het westen slecht weer op komst was, zijn we de volgende dag toch maar weer richting oosten gereden om bij Grimsel een erg mooie route met meerdere touwlengtes te klimmen (Chopper). Hier lag het niveau mij gelukkig weer waardoor ik met Matt om en om kon voorklimmen. wat heeft Zwitserland toch veel mooie gebieden en wat wil ik graag verder doorklimmen... :-). Met het slechte(re) weer ga ik de komende dagen maar eens lekker wandelen.

klimmen, klimmen en nog eens klimmen

Door het zomerse weer hier in Ticino heb ik duidelijk wat minder zin om achter de computer te kruipen om mijn blog te vullen. Vandaar het gebrek aan verhalen op mijn blog, niet dat ik niets meer doe. Dus dan toch maar weer een korte update van wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Na klimmen in Ticino en het Berner Oberland lagen mijn vingertoppen open dus een beetje rust kon ik goed gebruiken. Daarvoor ben ik naar mijn 2de thuis Chamonix vertrokken. Daar heb ik vooral niets gedaan, wat goed uitkwam want heel Chamonix ligt midden mei op z'n gat. Alle toeristen en skiers zijn weg en de alpinisten zijn er nog niet, dus gaat de volledige middenstand dicht en op vakantie. Deze keer dus geen bruisende sfeer met avontuurlijke verhalen van Britse "bijna-dood-ervaringen" en Zweedse kamikaze ski-afdalingen, maar een paar mooie wandelingen. Onder andere naar het Lac Blanc dat z'n naam alle eer aandeed doordat het nog volledig besneeuwd was. De steenbokken waren door die sneeuw overigens laag afgedaald en zo mak en een (steenbok) lammetje. Na Chamonix was het tijd om de hersenen weer eens aan het werk te zetten. Ik was door Maarten uitgenodigd om in Rully (Bourgongne net onder Beaune) in een kasteel te komen genieten en denken/praten over filosofische vraagstukken aan de hand van Aristoteles' Ethica Nicomachea. Naast erg interessante gesprekken en vurige discussies hebben we uitstekend gegeten, lekker gedronken en sportief geklommen en mountenbiked. Daarna kwam Arno vanuit Parijs naar Beaune vanwaar we richting Ticino doorreden om weer te gaan klimmen.

Heliski Lapland 2009

Het verhaal komt eraan, in elk geval alvast een video van de heliski trip in Abisko/Bjorkliden.

Oh nee ik loop achter...

omdat ik ondertussen behoorlijk achterloop met mijn blog even een korte update van wat ik de afgelopen dagen en weken heb gedaan (de echte verhalen volgen nog als ik weer de combinatie van tijd en internet verbinding gevonden heb, druk druk druk :-)... ). Na de fantastische week ski-zeilen in Noorwegen, ben ik met Michiel, Willem en Bas nog gaan (heli)skiën in Zweden. In het mooie Abisko hadden we fantastische poeder en een hele hoop helidrops. Na een korte tussenstop in Nederland om nog wat bankpassen, rijbewijs en zomerklimspullen op te halen, ging het richting de Ecrins voor mijn laatste opleidingsweek voor toeski instructeur. Die week met Martijn Schell was weer erg mooi, leuk, leerzaam, af en toe spannend, inspannend en gezellig. In elk geval mag ik melden dat ik het heb gehaald :-) !!! erg blij en helemaal klaar om volgend jaar als instructeur aan de slag te gaan. Maar misschien nog belangrijker, door de laatste fantastische poeder afdaling van de oost-top van de Meije helemaal naar La Grave, was het ski seizoen helemaal compleet en daarmee ook klaar en afgesloten!
Na de Ecrins ging het dus op naar het heerlijk warme Ticino waar ik met Maarten en Menno in de buurt van Ponte Brolla heerlijk heb genoten van de rots, goed gezelschap (bedankt Miriam, Niels, Eelco, Joke etc....) het lekkere eten, het mooie weer, kortom het goede leven.
Nu een paar dagen met Michiel aan het klimmen in her Berner Oberland en daarna zien we weer wel. In elk geval weer erg veel om te genieten.

Skien vanaf een zeilboot in de Lynger Alpen

2 vakanties in 1, dat is wat ski-zeilen (of zeil-skien) in de Lynger Alpen is. Zeilen door de fjorden van Noord-Noorwegen en elke dag een mooie toerski tocht door de verlaten bergen die de kust vormen. Wat een week was het weer samen met Michiel, Peer, Jaap, Emiel, Anita en natuurlijk skipper Ivar. De aankomst in Tromso was bij 4 graden boven nul en zonder skis (de KLM was ze richting Oslo kwijtgeraakt...). Dat was niet helemaal zoals gepland daar zo'n 400 km ten noorden van de poolcirkel op goede vrijdag waardoor alle winkels gesloten waren. Gelukkig kwamen de skis net voor vertrek van de boot alsnog aan en ging de temperatuur omlaag. De reis kon beginnen. Vlak voor onze eerste bestemminghaven werd de hengel uitgegooid en haalden we binnen 30 minuten 3 grote kabeljouwen uit de fjord die 's avonds heerlijk werden opgepeuzeld. Wat volgde was een heerlijke week in de boot en in de sneeuw. Mooie tochten met uitzicht op de fjorden, verlaten bergen, rendieren, sneeuwhoenders, zeearenden, poeder, al en toe wat ijs, uitdagende couloirs, relaxt vlakke en soms ijzingwekkend steile afdalingen. 's Avonds werd er gevaren of gezeild naar de volgende haven vanwaar de volgende ochtend de nieuwe tocht zou beginnen. Op woensdag stak er een behoorlijke storm op waardoor we gedwongen werden terug te varen naar Tromso. Gelukkig kun je ook in die omgeving mooie toeren maken, wat we natuurlijk ook hebben gedaan. Zoals gezegd het was een erg mooie indrukwekkende en afwisselende tocht die ik graag nog een keer overdoe.

Chamonissimo

Ewout, Onno en Dick werden op de laatste dag skien op de Grand Montets meteen afgelost door Menno en Maarten die daar ook waren. Maarten had met Menno afgesproken om een lang weekend Chamonisme (door sommigen ook wel Chamonixme genoemd...) te doen en ik mocht bij hun aansluiten. Vanwege de aangebroken lente was er bezorgdheid dat de sneeuw in de middag veel te warm en zacht wou worden maar niets bleek minder waar. De mix van joude in de nacht en warmte overdag zorgde voor precies de goede voorjaarssneeuw om lekker hard over de off-piste te knallen. De volgende dag stond Maartens eerste skitour op het programma de tocht van de Index via de cols des Crochues en Berard naar le Buet (bij Vallorcine). Een erg mooie tocht die Maarten meteen met een nieuwe verslaving voor het toeren/freeriden opzadelde....
's Avonds leverden de nieuwe ervaringen, de gezelligheid van gite La Boerne en een lekkere fles whisky mooie gesprekken op over de wereld en leven in de bergen. Ik wil nooit meer terug... :-) ... Dat extra glaasje konden we ons veroorloven omdat we ons in het kader van alleen maar leuke dingen doen, hadden voorgenomende volgende dagrelaxed te gaan rotsklimmen en slacklinen. Enigszins slapjes begonnen we daarom aan de volgende dag maar al gauw deed de warme lentezon zijn werk en werd er toch nog actief geklommen en zowaard 20 seconden op de slackline gestaan... Heerlijk onspannen leuke dingen doen, Chamonisme is here to stay!

Freeride Chamonix

Na het Berner Oberland ging het weer terug naar Chamonix om daar Ewout, Onno en Dick de eerste beginselen van het freeriden te laten ervaren. Na de heerlijke sneeuw van de vorige week waren de verwachtingen hooggespannen en op zondag konden we nog van een verse laag poeder genieten in le Tour. Ook toen Michiel ons op maandag alle kanten van de Grands Montets had laten zien was de sneeuw nog erg lekker. Helaas voor de sneeuw ging de temperatuur gedurende de week met rasse schreden omhoog naar een schrikbarend heerlijke 18 graden in het dal op vrijdag. Het kon ons allemaal niet deren; we waren lekker aan het skiën en iedereen had het naar z'n zin. De eerste drie dagen was Menno ook aangeschoven om lekker mee te skiën en een paar mooie plaatjes van ons te schieten. Op dinsdag werd Courmayeur onveilig gemaakt, heerlijk gewerkt in de zachte sneeuw, daarna genoten van de beste koffie ooit, helaas ook een bezoek bij de locale politie om melding van maken van het verlies ven mijn portemonnee met alles, maar dan ook alles erin (alle credit cards, alle bankpassen, geld, rijbewijs, ID kaart - les voor de -beginnende- reiziger: stop nooit alles bij elkaar, sukkel die ik ben!!!! :-( ). Maar daardoor konden we wel nog even in Courmayeur rondkijken en konden Ewout en Menno de lokale whisky handel leegkopen. De volgende dag Verbier, maar de Vallee Blanche bleef vanwege de vele fohn-wolken nog onbereikbaar. Daarom werd op donderdag nog een keer le Tour aangedaan waar wij als enigen lekker in de zon zaten en Michiel toch weer een paar mooie nieuwe varianten inclusief een paar korte hikes tevoorschijn toverde. En zoals altijd met Michiel werd de laatste dag toch nog een afsluiting in stijl doordat we de Vallee Blanche en het Mer de Glace in een stralende zon met nog wat verse sneeuw konden skiën. Heerlijk en volgens mij komen de jongens volgend jaar terug voor meer....

Roadtrippin' (part III)

Veel poeder in het Berner Oberland, dat hadden jullie al gezien. Wat een dag was dat. Eerlijk waar, het was de mooiste, diepste en lichtste poeder die ik ooit heb geskied en eigenlijk was het één grote faceshot.... Na die fantastische dag in Lauchernalp zijn we naar Adelboden gereden. Daar had het ook goed gesneeuwd maar nu scheen ook nog de zon erbij Bluebird!!!! Omdat het een familiegebied is, bleef de off-piste de hele dag vrijwel onaangeroerd en hadden wij telkens weer eerste keus en first tracks. Lekker ook wat steilere stukken en kleine couloirs gedaan. Wat wil een mens nog meer? Eigenlijk was de hele week met Patrick, Italico, Sam en Paul onder leiding van Michiel een fantastische mix van verschillende gebieden en (goede) condities. We begonnen in Chamonix, daarna dus Lauchernalp, Adelboden en ten slotte Engelberg. Daar in Engelberg was de Titlis helaas niet open vanwege het hoge lawinegevaar maar de Laub hebben we wel kunnen doen: 1200 verticale meters van off piste genot :-). Toch wel een mooie reeks van skigebieden. En al dat nadat ik de week ervoor een waarschuwingsmail over de slechte sneeuw naar de jongens had gestuurd om de verwachtingen een beetje te temperen. Dat bleek dus niet nodig te zijn. Gelukkig maar, want ik had iedereen al zo lekker gemaakt met de fantastische condities het hele seizoen. Ondanks wat moeie benen (chicken legs) en een gescheurde buikspier was het toch wel een erg mooie week.

POEDERRRRR......

POEDERRRRRRR, poeder poeder poeder poeder overal poeder...................
overal sneeuw, heerlijk genieten, Pulver, POWDER, veel sneeuw, heel veel sneeuw, gigantisch veel sneeuw, geen woorden voor :-) :-) :-) ....
allemaal heerlijk verse lichte poedersneeuw. Ik heb weleens in diepe poeder geskied, maar dit slaat alles !!!! fantastich, mangnifique, SUPER, poeder tot aan je nek (letterlijk!!!!), tijdens het skien zoveel sneeuw in je gezicht dat je niet meer kunt ademen, ongelooooooofelijk mooi, helaas voor iedereen die het mist.... volledig verhaal volgt later :-)
NB we waren in Lauchernalp met Michiel (Engelsman). Op de fotos zie je Italico en Sam.




Meer fotos http://picasaweb.google.nl/eelcovn/2009_03_25SkiBernerOberland#

Roadtrippin’ (part II)

Na Sesvenna heb ik een heerlijk luxe weekend doorgebracht in het Innsbrucker Hilton waar mijn (ex)collega’s na een week vergaderen voor het weekend skiën waren gebleven. In Axamer Linzum ca 30 min van Innsbruck is het lekker skiën. Dat kan ook niet anders want hier is zelfs 2 keer de locatie geweest voor de alpine wedstrijden van de Olympische spelen (ik had er ook nog nooit van gehoord…). Na Innsbruck ben ik richting Davos gereden om daar Frederike te bezoeken die daar in het NSAC Chalet zat om een groep beginnende toerskiërs (mede) te begeleiden. Onderweg richting Davos reed ik door St Anton (ik had de Arlbergpas genomen om het geld voor de tunnel uit te sparen J). St Anton lag er met een strak blauwe lucht en heerlijk witte pistes zo mooi bij dat ik het niet kon laten om een stop te maken om er een dagje te skiën (in Davos was ik tenslotte al 2 keer geweest…). Heerlijk als het was om weer eens in dit mooie gebied te skiën, had ik voor het eerst dit seizoen last van vermoeide benen. Zo’n 15 dagen achter elkaar skiën en de extra benodigde energie voor het toeren hadden blijkbaar z’n tol geëist. Gelukkig bleek er in het NSAC chalet in Davos (St Antonien) een bed over te zijn en hoefde ik niet zoals verwacht in mijn bus te slapen. Dat leverde na een gezellige maaltijd en avond met Frederike, Miriam Knepper, John van Giels en twee groepen toerskiers en freeriders een rustgevende nacht op. Omdat ik vanwege mijn moeie benen had besloten een dagje skiën over te slaan ben ik de volgende ochtend doorgereden richting Chamonix waar ik met Menno had afgesproken een dagje te gaan knallen op de piste. Aangekomen in Cham, bleek de Vagabond nog een plekje over te hebben tot vrijdag dus weer hoefde ik niet in de bus te slapen J. De kamer deelde ik met Bob die na een paar jaar accountancy in London z’n baan had opgezegd om lekker te gaan skiën. Wat een herkenbaar verhaal!!! Daarover konden we met elkaar natuurlijk de nodige ervaringen uitdelen tijdens een baar pints Guinness (het was tenslotte St Patricks Day…) Toch weer leuk dat je op deze manier altijd weer mensen tegenkomt.
De volgende dag zoals afgesproken met Menno geskied in een bloedheet Chamonix (16 graden met zon, o.a. in t-shirt op het terras gezeten). Om nog een beetje goede sneeuw te hebben, zijn we naar het hoger gelegen Grands Montets gebied gegaan. Op de pistes was het skiën erg goed want er waren weinig mensen maar naast de pistes was de sneeuw verschrikkelijk: stuiterend over ijsklompen gingen we hard naar beneden. Toch konden we het niet laten en hier en daar waren er nog een paar meters aangename sneeuw. Meteen maar met Menno afgesproken om begin april nog een paar dagen te gaan skiën (voordat ik naar Noorwegen vertrek). De volgende dagen zouden in het teken staan van een beetje rust gecombineerd met een broodnodig bezoek aan een wasserette en een opknapbeurt voor mijn ski’s en de gewenste (maar niet zo nodige J..) zoektocht naar een paar freeride skischoenen met minder flex dan mij huidige toerschoenen (excuus van de week om outdoor-gear te kopen in Chamonix: het is hier uitverkoop!!!!). Morgen komen Patrick, Italico en Paul om te komen freeriden met Michiel. Daar heb ik erg veel zin in hoewel het best moeilijk zal worden om nog ergens lekker sneeuw te vinden….

Sesvenna: wind, heel veel wind, maar ook poeder...

Nadat we Silvretta waren ontvlucht, zijn Caroline, Arend en ik de Reschenpas over gereden om naar en bij de Sesvenna hut net over de grens in Italië te toeren. Gelukkig was onze inschatting dat het er beter weer zou zijn, correct. Zon en een lawinegevaar van 2-3 beloofde veel goeds voor de komende dagen. Nog even een kaart kopen en op naar de hut. Het mooie weer ging helaas gepaard met een extreme föhn wind die door het dal recht in ons gezicht blies, want na een paar uur behoorlijk vermoeiend werd en ons allen behoorlijk irriteerde. Op de (Italiaanse) kaart zag de klim naar de hut er heel eenvoudig uit, maar eenmaal in het dal werd het uitzicht toch wel enigszins verstoord door een enorme rotswant aan het einde van het dal. Steeds ongeruster bleven we uitkijken naar waar we daar mogelijk langs konden met een "makkelijk stijgspoor". Na en korte navraag in een lokaal restaurant werd ons vermoeden bewaarheid dat we echt door die wand moesten gaan en boven de rotsen met touwen verder moesten. Mooi dat dat zo duidelijk op onze kaart had gestaan!!! Maar ja we wilden toch echt graag naar de hut en op de borden werd het als een wandeling aangegeven, dus toch maar verder... met enige tegenzin, klommen we steeds een stukje verder steeds klaar om te besluiten terug te keren, maar eenmaal bij de touwen, konden we het toch niet laten te proberen door het vrij steile sneeuwveld door te steken. Eenmaal boven aan dat veld was het nog maar een paar honderd meter tot de hut. Eindelijk we waren er!!! en eindelijk geen striemende wind meer om ons heen, maar daarvoor in de plaats een warme Stube een lekker biertje en lekker eten. In deze hut geen huttenruhe om 22:00 maar daarvoor in de plaats lekker doorgaan met Oostenrijkse apres ski muziek (het is hier tenslotte Süd-Tirol...). De volgende dag de Piz Sesvenna beklommen (nou ja tot de col want de klim naar de top hebben we vanwege dezelfde harde wind maar aan ons voorbij laten gaan) maar de afdaling was heerlijk in verse poeder. Die heerlijke ervaring hebben we nog verlengd door een extra topje te doen op de terugweg. Zoals we tegen de verbaasde Fransen zeiden die net wel de top hadden beklommen "we zijn hier om te skiën en niet om in ijzige wind over rotsen te klauteren". En dat hebben we zeker gedaan, kortom een topdag! Die avond kwam een hele groep nederlanders aan in de hut waaronder Floor en Leon die ik in Lapland had ontmoet en een hele groep klimmers uit klimhal Centraal. Na een lange nacht praten en bieren, was de volgende ochtend iets zwaarder dan normaal. Dit was voor mij de laatste dag waarop we weer een mooie klim en dito afdeling hebben gemaakt, op een manier dat ik naar het dal kon afdalen en Arend en Caroline makkelijk weer naar de hut konden klimmen. zij zouden nog 2 dagen blijven en ik ging op weg naar mijn volgende afspraak in Innsbruck om te gaan skiën met wat collega's die daar in het Hilton zaten... en nu maar hopen dat ik bij iemand op de kamer zou mogen logeren... :-)....

Silvretta: toeren bij lawinegevaar 4

Na het feest in Saalbach-Hinterglemm ben ik zondag ochtend afgereisd naar Kitzbühel om daar Arend en Caroline op te pikken die de nacht ervoor vanuit Nederland waren komen liften. Vanwege het verwachte slechte weer besloten we naar het redelijk overzichtelijke Silvretta gebied in de buurt van Ischgl te gaan. Het plan was om daar een tocht van hut naar hut te maken. Na een kort liftritje een kleine afdaling en een vrij makkelijke klim kwamen we aan bij de eerste stop de Heidelberger hut. Wat een luxe!!! 6 persoons kamers met een bankstel en warm water op de kamer. Eten a la carte en een skischoen hok met verwarming... Net een hotel en eigenlijk geen echte berghut vonden zowel Caroline als ik die meer de Franse en Zwitserse hutten zijn gewend waar je al blij mag zijn met één kraan waar koud water uit komt. Maar er zijn natuurlijk ergere dingen dan een beetje onverwachte luxe. De volgende dag stond de doorsteek naar de Jamtal hut op het programma. Na een mooie klim, werden we op de col en tijdens de afdaling getrakteerd op een stormachtige wind die sneeuw en ijs recht in ons gezicht blies. Naast een hoop ongemak, slecht zicht en heel langzaam skiën leverde dat bij Arend ook (lichte) bevriezingverschijnselen in het gezicht op. Erg interessant was ook de routekeuze van een Engelse berggids die met zijn klanten dezelfde tocht maakte. keer op keer verbaasden wij ons over zijn keuzes om in of direct onder steile ingewaaide sneeuwhellingen te lopen terwijl er volgens ons 3en vlakbij veel veiligere alternatieven waren. Weer een goede les dat je altijd zelf moet blijven nadenken en ook een berggids niet zomaar blind moet volgen (het feit dat de man geen enkel woord van het Duitse lawinebericht kon lezen bevestigde onze mening de volgende dag). De Jamtal hut is overigens zo mogelijk nog luxer dat de Heidelberger: ook hier warm stromend water, mogelijkheid om te douchen (daar sta je dan zonder zeep en handdoek...) en zelfs een indoor klim/boulderhal... Helaas kon al die luxe ons niet beschermen tegen het steeds slechter wordende weer. Door veel sneeuw en de storm zou het lawinegevaar de volgende dag best wel eens naar een hoge 3 of zelfs 4 kunnen stijgen waardoor onze mogelijkheden erg beperkt zouden worden. Als we zoals gepland verder zouden gaan naar de Wiesbadener hut, zouden we waarschijnlijk daar een paar dagen vast komen te zitten. Na driftig overleg met z'n drieën, de huttenwaard en berggids Robert (die van het ijsklimmen die ik toevallig in de hut tegenkwam), besloten we toch maar om de volgende dag terug naar de Heidelberger hut te gaan omdat we vanuit daar ook bij hoger lawinegevaar nog tochten konden maken en indien nodig ook nog naar het dal zouden kunnen afdalen. Die ochtend hadden we eindelijk weer mooi weer met een stralend zonnetje en relatief weinig wind. Hoewel we eindelijk tijdens de tocht van het mooie landschap konden genieten, gingen we bijna twijfelen aan onze keus om terug te gaan zo mooi was het weer. Die twijfels werden echter weggenomen toen we aan onze afdaling begonnen: opnieuw was het zicht verdwenen en mochten we op de tast afdalen naar de Heidelberger hut. Eenmaal daar aangekomen, konden op grond van informatie van de huttenwaard (minder sneeuw dan bij Jamtal en Wiesbadener hut, lawinegevaar 3 en goed zicht) een paar mooie tochten plannen die zelfs bij een hoog lawinegevaar (hoge 3) nog veilig zouden zijn. tevreden kropen we onze luxe bedjes in. Helaas verdween dat tevredene gevoel de volgende ochtend al snel. Het had die nacht toch heel veel gesneeuwd en met de wind erbij was het lawinegevaar gestegen tot 4 en het zicht was ook (weer) erg slecht. Na lange discussies over mogelijke alternatieven (in de hut blijven kaarten, afdalen en pisteskiën of ergens anders gaan toeren- maar waar dan?...) besloten we toch maar de afdaling te wagen om aan de zuidkant van de alpen te kijken of daar minder sneeuw was gevallen en dus het lawinegevaar gunstiger zou zijn. Onze planning was dat de afdaling naar Ischgl ongeveer 30 - 45 minuten zou moeten duren. het was immers een pad dat we af konden skiën. Helaas helaas, door de vele sneeuw, het feit dat we de eersten waren en dat het pad minder steil bleek te zijn dan we hadden ingeschat, was er van skiën geen sprake. Dit was zwaar door kniediepe sneeuw ploeteren en constant op de hellingen boven ons letten waar toch wel erg veel sneeuw in lag. Het onbehaaglijke gevoel werd ondersteund door de vele lawine-explosies die wij hoorden vanuit het skigebied van Ischgl waar men probeerde het gebied veilig te maken (maar liepen wij daar niet net onderdoor?....). door al; dit waren we bijna 3 uur onderweg en behoorlijk moe maar ook opgelucht toen we eindelijk beneden in Ischgl aankwamen. Daar snel de auto gepakt en over de Reschenpas naar het zuiden gereden waar we plannen hadden voor wat toeren bij de Sesvenna hut.

Feest in Saalbach Hinterglemm

De sneeuw is niet optimaal omdat het veel te warm is en ik in het veel te lage Saalbach Hinterglemm dus te kampen heb met een combinatie van regen, slush-sneeuw en ijzige pistes. Maar ja, dat valt in het niet bij die enorme kater die er ook nog bijkwam. Ik ben niet meer gewend om alcohol te drinken en zeker niet met een stel fgeestende ski-leraren. Juist ik was dus op bezoek bij een paar collega's van de anwärter cursus. Met Kim, Marcelle en Jorinde stappen in het Hinterglemmer Apres Ski paleis was erg gezellig maar ging dus ook gepaard met veel verschillende drankjes en een stekende koppijn plus duizeligheid de volgende ochtend/dag. Nou ja dan maar de eizige pistes de schuld geven en op tijd weer stoppen. Op deze manier lekker relaxed zoals een echte ski vakantie. Volgende week wordt weer hard werken als ik met Caroline en Arend ga toeren....

nog een keer ijklimmen

Sertig, een klein dopje bij Davos. Ik kende het als het eindpunt van de mooie maar moeilijke poeder tocht die ik mocht leiden tijdens de opleidingsweek voor toerski instructeur. Nooit gedacht dat ik daar zo snel weer zou zijn. Maar het was toch echt de locatie voor het weekend ijsklimmen dat Arno en ik hadden gepland. Ik had destijds zelfs de watervallen waarin we zouden gaan klimmen al gefotografeerd. De gids was deze keer Tommy, een gids die Arno kende van eerdere avonturen en een goede bekende van nog meer mensen die ik ken. Aardige vent die ons 2 met nog 2 anderen op een relaxte manier de bevroren watervallen opnam. Omdat na een ski val de schouder pijn deed die bij mij vroeger nog weleens uit de kom schoot en ijsklimmen precies de beweging nodig heeft die daar altijd de reden toe was, was ik niet helemaal zeker of ik wel mee zou doen. Omdat ik anders toch niet veel te doen had, ben ik toch maar meegegaan om het te proberen en gelukkig had ik geen last van de schouder. Ook deze keer was het erg leuk , maar ook deze keer was het opletten geblazen want het had vrij veel gesneeuwd (het dal van Sertig lag vol met spontane lawines) en het lawinegevaar bij ijsklimmen is niet te onderschatten. Je staat immers vast in het ijs van een waterval die daar hangt omdat er een geul is waar normaal een beek doorheen loopt. Zo’n geul heeft natuurlijk een geleidende werking voor lawines en dus zullen ze recht over je heengaan (als ze vallen). Maar goed dat we een berggids bij ons hadden, want de lawinegevaar werd maar al te duidelijk toen ik tijdens een voorklim werd opgeschrikt door een dreunend geluid alsof er een zware goederen trein aangereden kwam. Even later was ongeveer 200m naast ons het hele dal in een sneeuw wolk veranderd. Toen het sneeuw stof was gaan liggen, was te zien de er een enorm “Schneebrett” (een gebonden plak sneeuw die afscheurt) aan beide kanten van een bergrug naar beneden was gegleden. Gelukkig was dat niet boven ons afgegaan en er waren verder ook geen mensen in de buurt op dat moment, dus meer dan een goede waarschuwing was dat gelukkig niet. De 2de dag hebben we 3 touwlengtes door een couloir geklommen waarbij het laatste stuk erg zwaar was. Het was door Tommy al vloekend voorgeklommen (ook gidsen hebben het soms zwaar J…) en ik mocht er achteraan en tegelijk alle ijsschroeven loshalen. Mijn armen waren halverwege al verzuurd en ik moest me behoorlijk focussen om de schroeven niet uit m’n trillende handen te laten vallen. Na het nodige kreunen en zuchten kwam ik uiteindelijk toch boven waar bleek dat ik naast Tommy de enige was die er die dag zou komen (Arno was al eerder terug gegaan en de twee anderen kwamen niet over het laatste moeilijke stuk heen). Toch iets om een beetje trots op te zijn met mijn net-pas-beginner-af status… Op maandag heb ik Arno naar de trein in Davos gebracht en ben ik zelf doorgereden naar Oostenrijk om daar weer eens gebruik te gaan maken van mijn seizoenspas.

Skien in 4 valleien tegelijk

Les 4 Vallees in Zwitserland was mijn ski bestemming voor de week van 21 tot 28 februari. Ik kwam daar aan na een 7 uur durende rit met veel files van Gries naar Les Collons aan de uiterste oostkant van het gebied. ‘s Avonds in Verbier feesten zat er dus niet in, maar we hadden daarvoor wel een bijzonder groot en uiterst traditioneel ingericht (lees ouderwets met veel hout, schemerlampen en kleedjes op de toiletdeksels) appartement. Samen met Ewout, Arno Judith en Wouter hebben we daar goed gewoond en geslapen en heerlijk gegeten en gedronken. En geskied natuurlijk!!!. Aan het begin van de week had het behoorlijk gesneeuwd en later nam de zon de overhand, uitstekende condities dus. Alleen de eerste en de laatste dag heb ik m’n piste-skis aangehad, de overige dagen waren het de Coomba poederplanken die hun diensten leverden. Naast het mooie gebied met veel pistes waren de off piste ski-routes al snel gevonden. Daar hebben we zoveel van genoten dat het oorspronkelijke plan om ook nog een toertje te maken werd geannuleerd. Tussendoor mocht ik nog de skileraar uithangen door hier en daar wat tips en trucs te geven, maar al met al was het indrukwekkend waar met name Judith en Arno met hun 3 weken ervaring vlot skiend vanaf kwamen (en durfden). Een aantal behoorlijk uitdagende en steile off piste routes werden toch maar mooi meester gemaakt – al ging dat soms gepaard met enkele vloeken van Arno ;-). Omdat iedereen ook in wat lawinekunde is geïnteresseerd, heb ben we het tussendoor ook nog over sneeuwprofielen, kloptests en pieps zoeken gehad. Dat laatste hebben we ook nog in de praktijk geoefende in een testveld bij Verbier waar 15 pieps begraven liggen die je random kunt activeren. De dagen werden steevast afgesloten met een (paar) biertjes(s) bij de Tipi, een grote tipi tent op de piste boven ons dorp, waar om de dag live muziek werd gespeeld. Dat we ons eigen appartement hadden betekende ook dat we ‘s avonds zelf konden koken. Omdat ik al weer een tijdje van eten leef dat door anderen wordt gekookt was het zelf kokkerellen een welkome afwisseling. Ook dit was weer een geslaagde week die Arno en ik al op vrijdag beëindigden om door te reizen naar de volgende bestemming om daar te gaan Ijsklimmmen. Op het moment van vertrek kwam net Wouters broer met de familie binnen. Door alle drukte vergat ik dus meteen mijn laptoptas waar ik (gelukkig) achterkwam toen we al een behoorlijk stuk voorbij Sion waren gereden. Omdat je tegenwoordig als landloper in een buis natuurlijk niet zonder laptop kunt, zat er niet anders op dan om te keren en da laptop te gaan halen. Gelukkig was Ewout zo aardig om ons tegemoet te rijden zodat de vertraging niet al teveel was. Maar ja je kunt je toch makkelijk verkijken op hoelang het duurt om van west Zwitserland naar Davos in het oosten te rijden. Inclusief de vertraging hebben we daar toch ook weer 6 uur over gedaan.

op de foto in de Hoogtelijn !

Ik sta met m'n foto in de Hoogtelijn ! Voor Nederlandse klimmers bekend als het tijdschrift van de NKBV (de bergsport vereniging). Er staat een reportage in over de cursus EHBBO (EHBO in de bergen) die ik afgelopen zomer bij Air Zermatt heb gevolgd. Bij dat artikel staan 2 foto's waarop ik duidelijk afgebeeld in actie te zien ben. Toch leuk :-)...

(klik op de foto's voor een leesbare versie)

Over die cursus had ik al eerder geschreven, maar nogmaals de tip aan geïnteresseerden: schrijf je in voor de volgende editie als je meer wilt weten over EHBO in de bergen. Dit jaar vinden ze plaats op op 12 t/m 14 juni en 19 t/m 21 juni 2009.

Leren ijsklimmen

Ijsklimmen, alweer een nieuwe hobby in bergsportland. In de week van 15 februari was ik in het Oostenrijkse Praxmar/Gries im Sellrain (vlak bij Innsbruck) om daar te leren klimmen in bevroren watervallen. Door mijn ervaring met rotsklimmen en omdat ik natuurlijk vaker met stijgijzers in (gletsjer) ijs loop, ging het best aardig al zeg ik het zelf. Dat maakt zo’n cursus dan toch een stuk leuker dan wanneer je er een beetje achteraan hobbelt. Zoals gezegd wordt ijsklimmen in bevroren watervallen gedaan dus sta je wel constant in de schaduw van noordhellingen (lekkerder zou een zonnetje zijn maar dan zou het ijs natuurlijk weer ontdooien) . Bovendien sijpelt er hier en daar toch nog water langs het ijs dus je wordt ook nog eens nat. Lekker warm is dus anders, maar het is wel leuk om met 2 scherpe ijsbijlen in het ijs te hakken en zelf te bepalen waar je wilt klimmen. Bij rots klimmen wordt je route meer bepaald door de structuur van de steen, hier kun je in principe bijna overal je bij in zetten – nou ja bijna overal, soms komt het ijs hard naar beneden als je op de verkeerde plek slaat. En die kou, ach ja met 3 paar handschoenen een goede muts en een heerlijk warme donsjas (gekregen van mijn collega’s bij mijn vertrek) valt dat ook nog wel mee… De groep bestond uit 8 deelnemers en 2 Oostenrijkse gidsen Werner en Robert. Ook nu was het weer interessant om zulke verschillenden mensen te ontmoeten door een gezamenlijke hobby. De cursus was lekker relaxt en de sfeer in de groep goed. Al met al erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar (wat meteen een week laten in de praktijk gebracht zou worden…)

leven zonder internet

leven zonder internet en email, ja dat kan. 2 volle weken heb ik geen toegang gehad. Hoewel dat natuurlijk geen groot probleem is en het ook weer het gevoel van vrijheid bevordert, voelde ik me toch een beetje afgesloten van de buitenwereld. En ik kon natuurlijk geen berichten plaatsen van de afgelopen weken. Ijsklimmen, skiën en weer ijsklimmen ... weer veel leuke dingen gedaan en gezien. Daarvan later meer.
In elk geval de felicitaties aan Arjen en Marscha voor hun 10de trouwdag en Marc en Patries, voor hun verjaardagen. Hierperdepiep!!!

Roadtrippin’…

In 24 uur van Amsterdam naar Fieberbrunn, Kitzbühl en Praxmar (Gries im Sellrain) gereden. Hoewel er voor gewaarschuwd was, op de weg door Duitsland geen file gezien.Dat reed dus heerlijk door in een wit besneeuwd Bayern. Alleen het laatste uurtje van de snelweg af de berg omhoog ging opeens iets minder vlot. Het was ondertussen behoorlijk begonnen te sneeuwen waardoor we eerst stapvoets en later helemaal niet meer de berg omhoog reden. Even later werd duidelijk dat het een paar Engelse auto’s waren die hun sneeuwkettingen moesten omleggen. Daardoor moest iedereen stoppen en kwamen er steeds meer autos niet meer vooruit. Gelukkig ging de vengabus wel stevig de berg op. Na uiteindelijk 2,5 uur kwam ik aan in mijn eindbestemming voor de dag Fieberbrunn. Daar was net de Big Mountain Freeridede wedstrijd geëindigd van de FWT waar Hauni (Matthias Haunholder – mijn Anwärter instructeur) 2de is geworden. Helaas heb ik de wedstrijd niet kunnen zien, maar het afsluitfeest was wel erg leuk.
De volgende dag ben ik naar Kitzbül vertrokken om van de poeder te genieten. Eindelijk, eindelijk, eindelijk kon ik mijn Salzburger Super Ski seizoenspas gebruiken. Heerlijk geskied, de Streif (van het Hahnenkamm-rennen) lag er wat ijzig bij maar dat kwam het tempo ten goede. Ongelofelijk dat ze zich daar recht naar beneden storten bij de echte wedstrijd. Maar het echte plezier zat ‘m in de heerlijke poeder die overal lag. Na een mooie en lange afdaling in een buurdal, waar ik helaas de bus net had gemist (maar dat gebeurt de laatste tijd wel vaker :-)…) ben ik vervolgens vertrokken richting Gries im Sellrain waar de cursus watervalklimmen begon.

klussen in een bus...

....klussen, ja daar heb ik 6 maanden voor vrij genomen!!! Nee dus, maar het moet toch gebeuren. Nadat ik van alles had geprobeerd om mijn busje toch een beetje georganiseerd te houden maar niets erin paste omdat alle hoeken in de bus schots en scheef zijn heb ik besloten om het maar zelf te doen. Dus bij de Praxis een paar MDF platen, een zaag gekocht, schroeven, houtlijm, scharnieren en lak gekocht en aan de slag. Het heeft best veel tijd (en wat wat frustratie..) gekost maar uiteindelijk heb ik toch een hele mooie onderkast gebouwd waar ik een hoop spullen in kwijt kan en mijn matrasje bovenop kan liggen. Daarnaast ook nog een ikea kastje gepimpt om hem passend te maken, een ski-ophanging aan het dak en nu is mijn busje behoorlijk georganiseerd :-). Op naar de Alpen nu, want mijn apartement is eindelijk verhuurd dus ik heb de komende 4 maanden geen thuis meer. Morgen ijsklimmen in Stubai en daarna Skien in de buurt van Verbier met Arno, Wouter, Judith en Ewout. Oh ja en besloten om in April een reisje naar Lyngen (Noorwegen) te maken. Daar gaan we met een boot skien.... later meer....

Toerski instructeur - praktijk week 1

De eerste praktijkweek van de opleiding tot toerski instructeur is afgelopen. Gisteren ben ik uit Davos naar huis gereden (vooral om eindelijk mijn huisje te verhuren). De week was behoorlijk intensief met lange dagen van 7 uur opstaan tot evaluaties en de volgende dag plannen tot 23:00 (en dan natuurlijk nog een laatste biertje). We waren op stap met Ellen, Frederike, Maaike, Arend, Remco, David, Paul, Roland en Davey. De leiding bestond uit Michiel Engelsman, Jeroen van der Eb en John van Giels.
Veel hellingen zien en op lawinegevaar inschatten, dat was de bedoeling van deze week. Lekker Freeriden dus :-).... Nadat we het gebied van Davos/Klosters zowel on- als off-piste hadden verkend, ging het echte ski-geweld los.Voor elke tocht/afdaling was een van de deelnemers de leider van de groep. Helemaal zelf een inschatting maken om een groep (potentieel) gevaarlijk terrein mee in te nemen kan een hoop spanning en onzekerheid opleveren, vooral als er een instructeur naast staat en moeilijke vragen gaat stellen ;-)... vooral toen het lawinegevaar tot 3 steeg door een stevige Föhnwind werd het steeds lastiger om de juiste beslissingen te nemen maar tegelijk ook nog mooie afdalingen met lekkere sneeuw te kunnen maken. Alle factoren zoals de wind, hoeveelheid en samenstelling van de sneeuw, steilte en expositie van de hellingen, het weer, onze conditie de tijd, was er al eerder veel geskied??? etc. etc. moeten worden meegenomen om dat besluit te nemen. En dan moet je als leiding ook nog de groep bij elkaar houden en iedereen duidelijke instructies geven (het begon bijna op werken te lijken....). De groep was erg leuk en samengesteld uit verschillende types met verschillende achtergronden. Maar allemaal erg enthousiast en heel betrokken en gemotiveerd om alles uit de cursus te halen wat er in zat. Na 6 dagen op deze manier intensief te hebben geskied en geleerd, heeft bijna iedereen het gehaald en mocht door naar de tweede praktijkweek eind April bij Martijn Schell. Ik ook :-). Nu zoals gezegd even thuis om eind van de week te vertrekken naar Oostenrijk voor een week ijsklimmen. Weer eens wat anders dan op de latten staan.

NKBV TI cursus 2009

Samenvatting van de fotos van de eerste praktijk week van de opleiding tot Toerski Instructeur van de NKBV in Davos.

veel sneeuw, heel veel sneeuw

Tja, dan rijd je vanuit Nederland 12 uur om gezellig met collega's te gaan skiën in La Joue du Loup (vraag me niet waar dat precies ligt maar Nice is dichterbij dan Lyon...) en dan sta je netto 1,5 dag op de ski's voordat je weer terug mag... Ok ok dat is de negatieve versie van het verhaal (en geloof me 1 collega heeft het helemaal bont gemaakt door een paar honderd euro uit te geven aan het vliegtuig naar Lyon en een huurauto, voor slechts 1/2 dag matig skiplezier...). In het echt was het een groot feest. welliswaar met te weinig skiën omdat de liften na 1,5 dag voor het grootste deel dicht gingen vanwege veel teveel sneeuw, maar leuk was het wel. Bovendien hoefde ik natuurlijk helemaal geen 12 uur te rijden. Ik kwam lekker uit Chamonix en heb Dirk en Hilary in Lyon opgehaald. Daar een erg interessante avond meegemaakt in de lokale kroeg (ZouZou was een beetje dronken.. ;-)...) en de volgende ochten door naar la Joue. de eerste dag heerlijk geskied en 's avonds lekker gefeest. de volgende dag begon het te sneeuwen waardoor er heerlijke diepe sneeuw lag, maar het beste was toch het feest die avond. ik herinner me een discussie of we nou 100 of 60 bier moesten bestellen, een hoop gedans met Pauline en de dames uit Bergen op Zoom en iets met een danspaal op een podium.... :-(... als daar maar geen foto's van gemaakt zijn! De volgende dag sneeuwde het zo hard dat iedereen liever in de auto ging zitten en naar huis reed.
na een voorspoedige reis weer thuis en nog wat admin en theorie voor de TI cursus gedaan en eindelijk de woning verhuurd!!! geeft weer wat ruimte in het budget. Morgen op naar Davos....

daar zijn we weer...

na Zermatt was dus good old Chamonix aan de beurt. Eenmaal daar besloot ik de traditie dan maar helemaal voort te zetten en te kijken of ze in de Vagabond nog plek hadden: Ja dat kon. Een gezellige avond in de kroeg gehad met een paar amerikanen en engelsen en lekker geslapen... De volgende ochtend tijdens het ontbijt komt daar opeens een oude bekende de Vagabond binnnenlopen. Michiel Engelsman was op zoek naar zijn klanten die een week met hem aan het freeriden waren. Omdat het ontzettend hard sneeuwde, was er helaas weinig open in het skigebied, maar ik heb me die dag goed vermaakt in de knie-diepe poeder in de bossen bij Flegere. S'avonds gezellig met Michiel en een van zijn klanten in de Chambre Neuf een biertje gedronken (als vanouds weer veel te harde live muziek en veel te dronken zweden.. :-) ) . Vandaag was het weer helemaal perfect: 30cm verse poeder en volop zon, beter kan niet !!!!
En ik mocht ook een dagje mee met Michiel en zijn klanten als "laatste man" en chauffeur..
Het was erg mooi en leuk met de groep, sommigen hadden het wat zwaarder dan anderen maar volgens mij heeft iedereen een mooie dag gehad. Nu vertrek ik richting Lyon om daar 2 collegas op te halen om morgen door te rijden naar La Joue du Loup.... waar meer poeder ligt te wachten...

Cursus Bergredding in de winter

Na de Simplon pas stond Zermatt op de agenda om er een cursus bergredding in de winter te volgen. Net als in de zomer werd de cursus gehouden bij Air Zermatt en georganiseerd door Menno Boermans. Deze keer geen lotus slachtoffers (die zouden de kou op de gletsjer niet overleven…) maar wel weer een gemotiveerde groep van 12 mannen en vrouwen en een mooie heli-vlucht naar de Testa Grigia hut op ruim 3500m inclusief overnachting aldaar. Na de introductie, invoering in helicopter handling en de vlucht naar de hut, hebben we de eerste dag veel geoefend met spletenredding. Kameradenredding en zelfredding (Prusiks zijn definitief uit mini-traction is in: zoals Bruno Jelk zegt: “…ich habe noch nie erlebt dass sich einer mit Prusik selbst gerettet hat…”) werden uitgelegd en geoefend. Een demonstratie van de georganiseerde redding zoals die door Air Zermatt wordt gedaan, hield in dat we aan de Dreibein (nog zo’n uitvinding van de heer Jelk) in een bijzonde nauwe spleet werden getakeld en er weer uit werden gehaald. Aan het einde van de dag werd uitgelegd hoe een sneeuwhol te graven (dat maakte het kind in me los J). Uiteindelijk is alleen Maarten zo stoer geweest om er ook echt in te gaan slapen (RSPCT!). Na een stuk theorie over medische zaken m.b.t. onderkoeling, kregen we een heerlijk maal voorgezet. Dat was eens wat anders dan normale hutten-kost. Zoals het hoort in Italië, kregen we eerst antipasti dan 2 soorten pasta en vervolgens het hoofdgerecht en een toetje. Na meer theorie, werd de avond lang na de officiële Hüttenruhe afgesloten met een fles Genepy van het huis….
Het programma van de tweede dag werd door het slechte weer enigszins door elkaar gegooid, maar door eens strakke improvisatie actie van Menno en Bruno weer snel op de rit gezet. In plaats van op de berg te oefenen, mochten we na de theoretische introductie, afdalen door een volledig verlaten skigebied wat geteisterd werd door een sneeuwstorm. Vrijwel beneden was er ondertussen al een oefenveld ingericht waar we de dag vooral hebben geoefend in zoeken naar lawine slachtoffers. Ook hierbij was het een combinatie zelf oefenen, kameraden redding, georganiseerde redding en eerste hulp na berging. Nieuw voor mij was dat het Recco systeem dat toch een tijd lang werd afgedaan als alleen maar nuttig om het lichaam te bergen, zover is doorontwikkelt dat het zoekapparaat tegenwoordig eenvoudig gedragen kan worden. Wij mochten er ook mee oefenen en dat ging wonderbaarlijk eenvoudig. Naast een oefening met LVS (pieps) zoeken, kwam er ook een gids met lawinehond langs om te demonstreren hoe een hond de slachtoffers vindt. Naast twee begraven mensen vond de hond ook een rugzak die onder de sneeuw lag (helemaal nieuw en zonder eten of iets dergelijk erin…). De kloptest om het sneeuwdek te analyseren, individueel en met een groep sonderen en het gecoördineerd uitgraven van een slachtoffer werden ook gedemonstreerd en geoefend. Al met al een vol, leuk en nuttig weekend met heel veel nieuws van de top-experts op het gebied van bergredding, een deel opfrissing van bekende materie en een hoop gezelligheid. Het was de tijd en het geld weer waard! zie voor een filmpje http://www.youtube.com/watch?v=bni5_-BYRAA

Na de afsluiting met diploma uitreiking, gingen de meesten huiswaarts. Voor mij was het echter nog niet helemaal afgelopen. Nadat ik met Menno en maarten nog een pizza bij Grampies had gegeten zouden we naar Grächen rijden waar ik bij Menno mocht logeren. Bij mijn auto in Täsch aangekomen, bleek die ondanks nieuwe winterbanden niet van z’n plek te branden te zijn. Ik had ‘m blijkbaar op een ijsplaat geparkeerd en omdat ik de achterkant tegen een sneeuwhoop had gezet (ja dat is wel handig… tegen inbrekers!!!), kon ik ook niet heen en weer bewegen om er sneeuwkettingen onder te leggen. Duwen, trekken met een andere auto, alles was tevergeefs…. Die avond hebben we het maar opgegeven en ben ik in Menno’s 4x4 (toch handig in de bergen) meegereden. Vanochtend weer van alles geprobeerd: het ijs met schep en pickel weghakken, zand eronder, antivries erop… niets hielp. Geen centimeter wilde de wagen van z’n plek. Uiteindelijk maar aan de dichtstbijzijnde garage gevraagd om me een halve meter naar voren te trekken. Toen dat eenmaal was gelukt, reed de auto zonder enige moeite de steile en gladde afrit van de parkeer plaats op (dat was toch weer geruststellend…). De garage mocht voor de halve meter overigens 86,- CHF incasseren…. Niet slecht voor 2 minuten werk.Toen ik eenmaal kon rijden ben ik richting Chamonix vertrokken. De auto reed op z’n gemakje de zwaar besneeuwde cols de la Forclaz en Montets over waarbij we minstens 4 auto’s passeerden die zelf niet verder konden en net zoals ik eerder met sneeuwkettingen zaten te hannesen. Toch een geruststellende gedachte de mijn auto toch doet waar hij voor bedoeld is.

Toeren bij Lawinegevaar 1

De afgelopen 3 dagen heb ik samen met Arend, 3 dagen getoerd bij de Simplon pas. De eerste tocht ging vanuit het dorpje Simplon (waar ze een bakker hebben die heerlijk vruchtenroggebrood maat met het grootste soortelijk gewicht dat een brood ooit heeft gehad – erg lekker en bijzonder voedzaam-) en was een lekker opwarmer met helaas wel veel bruchharsch bij het naar beneden skiën. Na een eerste nacht slapen in de auto -dat ging erg goed in mijn heerlijk warme slaapzak- ging het de tweede dag vanuit het Simplon Hospiz op de pas zelf naar het Spitzhörnli. Een heerlijk relaxte klim van maar 700 hoogte meters, met daarna een heerlijke poederafdaling van 1700m door de Noord-Oost helling van die berg. Die afdaling was alleen mogelijk doordat het lawinegevaar ter plekke al een hele tijd 1 was en de omstandigheden uitstekend. Omdat we een stuk lager uitkwamen dan de start, moesten we een lift omhoog regelen wat geen enkel probleem bleek te zijn: “…hier in den Bergen hilft man einander…” zie de chauffeur en vanzelfsprekend bij. De 3de dag zouden we eigenlijk de Breithorn (de lokale variant dan…) doen maar omdat de route over een gletsjer loopt besloten we toch maar een alternatief te nemen. Dan maar nog een keer die heerlijke poeder van de dag ervoor… J Dezelfde toer meteen nog een keer maken, geeft aan hoe mooi de afdaling was. Veel sneeuw, mooi uitzicht, een borrel die werd aangeboden door de enige twee andere mensen die wij zagen, een mooi couloir (met iets mindere sneeuw…) en weer een snelle lift. Heerlijk !!! Nadat ik Arend bij Goppenstein had afgezet, ben ik naar Grächen gereden voor mijn volgende avontuur.

bijna

Bijna is het zover. Morgen avond vertrek ik richting Zermatt om eerst een paar dagen te toeren en in het weekend de cursus bergredding te volgen. Vandaar via Chamonix en Lyon richting La Joue du Loup voor een lang weekend skiën met collega’s. Daarna kom ik voor een paar dagen terug naar NL voordat ik donderdag de 29ste weer vertrek naar Davos. Na Davos een weekje zonder plannen, dan een week ijsklimmen en een week pisteskiën met vrienden. Dan een paar weken begin maart die nog niet zijn volgepland. Vanaf 22 maart ben ik 2 weken op pad met Michiel Engelsman. Eerst met Italico en vrienden naar Andermatt, Engelberg etc. en dan een week met Ewout en vrienden naar good old Chamonix. Eind April is er dan hopelijk nog de 2de praktijkweek voor de cursus toerinstructeur in de Ecrins.

Als je interesse hebt in mijn belevenissen, kijk regelmatig op deze blog (ook te lezen op mijn hyves http://eelcovn5.hyves.nl/). Foto's komen natuurlijk weer op www.flickr.com/photos/eelcovn/ en http://picasaweb.google.com/eelcovn en filmpjes op www.youtube.com/user/eelcovn5