Sertig, een klein dopje bij
Davos. Ik kende het als het eindpunt van de mooie maar moeilijke poeder tocht die ik mocht leiden tijdens de
opleidingsweek v
oor toerski instructeur. Nooit gedacht dat ik daar zo snel weer zou zijn. Maar het was toch ec
ht de locatie voor het weekend ijsklimmen dat
Arno en ik hadden gepland. Ik had destijds zelfs de watervallen waarin we zouden gaan klimmen al gefotografeerd. De gids was deze keer Tommy, een gids die
Arno kende van eerdere avonturen en een goede bekende van nog meer mensen die ik ken. Aardige vent die ons 2 met nog 2 anderen op een
relaxte manier de bevroren watervallen opnam. Omdat na een ski val de schouder pijn deed die bij mij vroeger nog weleens uit de kom schoot en ijsklimmen precies de beweging nodig heeft die daar altijd de reden toe was, was ik niet helemaal zeker of ik wel mee zou doen. Omdat ik anders toch niet veel te doen had, ben ik toch maar meegegaan om het te proberen en gelukkig had ik geen last van de schouder. Ook deze keer was het erg leuk , maar ook deze keer was het opletten geblazen want het had vrij veel gesneeuwd (het dal van
Sertig lag vol met spontane lawines) en het lawinegevaar bij ijsklimmen is niet te onderschatten. Je staat immers vast in het ijs van een waterval die daar hangt omdat er een geul is waar normaal een beek doorheen loopt. Zo’n geul heeft natuurlijk een geleidende werking voor lawines en dus zullen ze recht over je heengaan (als ze vallen). Maar goed dat we een berggids bij ons hadden, want de lawinegevaar werd maar al te duidelijk toen ik tijdens een voorklim werd opgeschrikt door een dreunend geluid alsof er een zware goederen trein aangereden kwam. Even later was ongeveer 200m naast ons het hele dal in een sneeuw wolk veranderd. Toen het sneeuw stof was gaan liggen, was te zien de er een enorm “
Schneebrett” (een gebonden plak sneeuw die afscheurt) aan beide kanten van een bergrug naar beneden was gegleden. Gelukkig was dat niet boven ons afgegaan en er waren verder ook geen mensen in de buurt op dat moment, dus meer dan een goede waarschuwing was dat gelukkig niet. De 2de dag hebben we 3 touwlengtes door een couloir geklom
men waarbij het laatste stuk erg zwaar was. Het was door Tommy al vloekend voorgeklommen (ook gidsen hebben het soms zwaar J…) en ik mocht er achteraan en tegelijk alle ijsschroeven loshalen. Mijn armen waren halverwege al verzuurd en ik moest me behoorlijk focussen om de schroeven niet uit m’n trillende handen te laten vallen. Na het nodige kreunen en zuchten kwam ik uiteindelijk toch boven waar bleek dat ik naast Tommy de enige was die er die dag zou komen (
Arno was al eerder terug gegaan en de twee anderen kwamen niet over het laatste moeilijke stuk heen). Toch iets om een beetje trots op te zijn met mijn
net-pas-
beginner-af status… Op maandag heb ik
Arno naar de trein in
Davos gebracht en ben ik zelf doorgereden naar Oostenrijk om daar weer eens gebruik te gaan maken van mijn
seizoenspas.
ht de locatie voor het weekend ijsklimmen dat Arno en ik hadden gepland. Ik had destijds zelfs de watervallen waarin we zouden gaan klimmen al gefotografeerd. De gids was deze keer Tommy, een gids die Arno kende van eerdere avonturen en een goede bekende van nog meer mensen die ik ken. Aardige vent die ons 2 met nog 2 anderen op een relaxte manier de bevroren watervallen opnam. Omdat na een ski val de schouder pijn deed die bij mij vroeger nog weleens uit de kom schoot en ijsklimmen precies de beweging nodig heeft die daar altijd de reden toe was, was ik niet helemaal zeker of ik wel mee zou doen. Omdat ik anders toch niet veel te doen had, ben ik toch maar meegegaan om het te proberen en gelukkig had ik geen last van de schouder. Ook deze keer was het erg leuk , maar ook deze keer was het opletten geblazen want het had vrij veel gesneeuwd (het dal van Sertig lag vol met spontane lawines) en het lawinegevaar bij ijsklimmen is niet te onderschatten. Je staat immers vast in het ijs van een waterval die daar hangt omdat er een geul is waar normaal een beek doorheen loopt. Zo’n geul heeft natuurlijk een geleidende werking voor lawines en dus zullen ze recht over je heengaan (als ze vallen). Maar goed dat we een berggids bij ons hadden, want de lawinegevaar werd maar al te duidelijk toen ik tijdens een voorklim werd opgeschrikt door een dreunend geluid alsof er een zware goederen trein aangereden kwam. Even later was ongeveer 200m naast ons het hele dal in een sneeuw wolk veranderd. Toen het sneeuw stof was gaan liggen, was te zien de er een enorm “Schneebrett” (een gebonden plak sneeuw die afscheurt) aan beide kanten van een bergrug naar beneden was gegleden. Gelukkig was dat niet boven ons afgegaan en er waren verder ook geen mensen in de buurt op dat moment, dus meer dan een goede waarschuwing was dat gelukkig niet. De 2de dag hebben we 3 touwlengtes door een couloir geklom
men waarbij het laatste stuk erg zwaar was. Het was door Tommy al vloekend voorgeklommen (ook gidsen hebben het soms zwaar J…) en ik mocht er achteraan en tegelijk alle ijsschroeven loshalen. Mijn armen waren halverwege al verzuurd en ik moest me behoorlijk focussen om de schroeven niet uit m’n trillende handen te laten vallen. Na het nodige kreunen en zuchten kwam ik uiteindelijk toch boven waar bleek dat ik naast Tommy de enige was die er die dag zou komen (Arno was al eerder terug gegaan en de twee anderen kwamen niet over het laatste moeilijke stuk heen). Toch iets om een beetje trots op te zijn met mijn net-pas-beginner-af status… Op maandag heb ik Arno naar de trein in Davos gebracht en ben ik zelf doorgereden naar Oostenrijk om daar weer eens gebruik te gaan maken van mijn seizoenspas.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten