Cursus bergredding en EHBBO voor NKBV

Afgelopen weekend mocht ik slachtoffer spelen voor een cursus bergredding en EHBBO bij Air Zermatt door Menno Boermans van bergredding.nl
Lekker rommelen met bloed en doen alsof je dronken en/of verward bent om het de deelnemers zo moeilijk mogelijk te maken. Zie hier het resultaat...

Mountain Rescue and Winter Survival course from Menno Boermans on Vimeo.

Oud en Nieuw in Les2Alpes

Het nieuwe jaar werd ook dit jaar weer in de sneeuw ingeluid. Deze keer zaten we in les 2 Alpes of eigenlijk in een gezellige houten chaletje in Venosc er nu onder. Samen me Wouter, Judit, Arno, Alton en Lauwrens bleven we in tegenstelling tot het poederfestijn van April maar nestjes op de pistes. De sneeuw hield niet over maar het was daarvoor deze keer heerlijk weer. Stak blauwe hemel met toch nog wel lekker piste omstandigheden zorgden voor een heerlijk paar dagen. Op oudjaar werden ouderwets hollandse oliebollen gecombineerd met een traditioneel franse verkleedpartij en en een daverend vuurwerk (van het soort dat in NL alleen illegaal te koop is :-)...)

Net als deze dagen zal ook het nieuwe jaar minder poeder brengen voor mij want ik ga dit winter seizoen vooral werkend doorbrengen. 2011 start met een contract voor een nieuw project waaraan ik de rest van het jaar zal gaan werken. Op zich natuurlijk heel goed nieuws maar ik moet nog wel even wennen aan het idee. in elk geval iedereen een heel goed, gezond, succesvol maar vooral erg leuk nieuw jaar gewenst.

Heliski Lapland: fantastisch met ups and downs

De derde keer naar Abisko in het noorden van Zweden. 200 km ten noorden van de poolcirkel wilden we midden april weer gaan heliskiën met Michiel, Bas en Herman. Ik was een dag eerder gegaan om eindelijk Stockholm eens te bekijken nadat ik het al 4 keer alleen als overstapplaats had gebruikt. Ondanks het grijze en miezerige weer, bleek deze stad erg leuk te zijn, wat veel beloofd voor een mooie zomerse dag hier. Daar moet ik later nog maar eens naar toe…

Eenmaal aangekomen in Abisko werden we verrast door temperaturen die een stuk hoger lagen dan normaal. Net als in de Alpen leek het voorjaar hier een vroege start te maken. Leuk voor de lokale flora en fauna, minder leuk voor onze skiplannen.

Omdat het duidelijk was dat we voorlopig niet zouden vliegen, hebben we maar alternatieven gezocht in de freeride van Nuolja, Björkliden, Riskgränsen en Narvik plus bezoeken aan de sauna en (af en toe) de bar. Dat was allemaal natuurlijk erg leuk en gezellig, maar niet waarvoor we waren gekomen. De weersvoorspelling zag er ook niet goed uit: De ene dag zwaar bewolkt de andere harde wind. We werden er goed aan herinnerd dat helikoptervliegen sterk afhankelijk is van de omstandigheden. Dus nog maar een boekje lezen, kopje koffie drinken en een paar bochtjes skiën hopend op beter weer. Na vier dagen hield Bas het voor gezien. Omdat de voorspellingen nog steeds niet veel goeds lieten zien, besloot hij op woensdag om eerder dan gepland naar Nederland terug te vliegen (dat bleek naderhand een keuze met grote gevolgen). Ik zou pas op donderdag vliegen en had de hoop nog niet opgegeven. Maar helaas, de woensdag liep ten einde en het werd duidelijk dat we onverrichter zaken zouden terugkeren naar huis. ’s Avonds werd alles ingepakt en nog even het internet bekeken voor de vlucht details…. Daar stond een bericht over een vulkaan op IJsland die was uitgebarsten en het vluchtverkeer zou gaan verstoren. Nou ja, dachten we nog, hoe erg kan dat zijn? Nou behoorlijk erg, zo bleek later.
Uiteraard vloog ik op donderdag niet naar Nederland, maar was ik de hele dag bezig om uit te zoeken hoe ik dan terug zou kunnen komen. Voorlopig kon ik dat dus op mijn -spreekwoordelijke- buik schrijven (maar dat is een verhaal voor een andere keer). Dus ging het wachten door met veel koffie, boeken lezen, goede en minder goede gesprekken, een paar uurtjes skiën, wat internetten, een paar biertjes en wat wijntjes (waardoor de gesprekken steeds beter worden), wandelingen op het meer, bezoeken aan de sauna en het IJshotel in Kiruna, etc, etc. Best relaxed eigenlijk als je weet dat je voorlopig toch niets anders kunt. Maar hoe zat dat nou met het heliskiën, zouden we heel misschien… ? Michiel had toch gepland om langer te blijven omdat hij voor het heliskibedrijf nog zou gidsen. Het weer werd langzaam beter en het zag ernaar uit dat de heli eindelijk zou kunnen opstijgen. Maar omdat wij onze vliegtijd tot uiterlijk donderdag hadden gepland, was het nog maar de vraag of wij mee zouden kunnen. Gelukkig voor Herman en mij hadden 2 van de Finse gasten het niet gehaald naar noord Zweden en waren er dus 2 plaatsen vrij in de heli. Eindelijk ging het dan toch gebeuren.

De volgende ochtend stegen we op met de heli vanuit Björkliden. Het was weer fantastisch om door de heerlijk verse poeder te skiën, wat een verschil met de slush in de gebieden! We werden op de ene na de andere berg gedropt. De heerlijkste hellingen werden gevolgd en overtroffen door nog betere afdalingen en de lekkerste poederspray. Heerlijk! Dit was het wachten meer dan waard (met dank aan de vulkaan).
In de middag werd mijn plezier helaas abrupt verstoord doordat ik tijdens een van die lekkere afdalingen opeens viel. “Kan gebeuren” en “wie niet valt, probeert niet hard genoeg” en dat soort onzin dacht ik nog. Het opstaan voelde wat raar en ik dacht meteen: oh nee, die is gebroken! Gelukkig ging het niet om een van mijn botten maar om mijn skibinding. Heel vervelend maar behalve het einde van mijn skidag gelukkig geen ernstige gevolgen. Hoewel het wel wat raar voelt als je in de ‘middle of nowhere’ wordt achtergelaten door je groep met de belofte dat de heli je zo komt halen. Voordat ik daar echt over kon nadenken had de heli me al opgepikt en terug gevlogen. Naderhand hoorde ik dat ik precies op het hoogtepunt van de dag was gestopt. Ik besloot om deze goedbedoelde woorden maar voor waar aan te nemen. Hoewel te kort, was het wel een geweldige dag met een groot aantal drops.
De volgende dag hebben we weer gevlogen, geskied en intens genoten totdat het geld op was en ik me door de heli liet afzetten in Björkliden. Het blijft een mooie ervaring dat heliskiën in Lapland.

Toeren of niet toeren? Poederplezier in Les 2Alpes

Het plan van Caroline en mij was om in de week voor Pasen een mooie meerdaagse skitoer te maken in het Belledonne gebied bij Grenoble. Helaas waren de omstandigheden ons niet goed gezind omdat het erg warm was en er zware bewolking en neerslag verwacht werden. Door een rustdag in Grenoble om eea te uit te zoeken voor hutten, weersverwachtingen, materialen en mogelijke alternatieve routes kwamen we er weliswaar achter dat Grenoble echt een leuke stad is, maar ook dat toeren eigenlijk geen optie was. In elk geval voor de eerste dag hadden we daarom besloten om te gaan freeriden in Les 2Alpes omdat daar veel verse sneeuw zou gaan vallen. En vallen deed de sneeuw! Met Husk busladingen tegelijk kwam het naar beneden! Het begon dus met veel sneeuw, veel bewolking en daarom slecht zicht wat onze beslissing om niet te gaan toeren bevestigde. Een beetje voorzichtig verkenden we samen met Arend die ook onze kant op was gekomen, het gebied en we werden steeds enthousiaster: wat een mogelijkheden, overal konden we mooie routes vinden zelfs in deze omstandigheden. En dat beloofde nog veel mooier te worden de volgende dag waarop nog meer sneeuw en later zon voorspeld waren. Die dag maakte alle verwachtingen waar en overtrof ze. Door de verkenning van de dag ervoor hadden we al helemaal uitgezocht waar we het beste konden zijn en met z’n driën hebben we die dag de freeride in het gebied zo’n beetje geopend: de ene na de andere helling werd door ons als eersten geskied.

Door de makkelijk toegankelijk stukken eerst te nemen en pas later de verborgen schatten, waren we de hele dag uitzinnig van vreugde first tracks aan het skiën. Ok, de poeder was misschien niet net zo los als Japan maar hier hadden we een gigantisch dal vol met verse sneeuw helemaal voor ons alleen bij een strak blauwe hemel. Schreeuwend als kleine kinderen skieden we de ene na de andere lijn. Japan was als totaal nog veel indrukwekkender maar dit was echt de beste dag van het seizoen. De volgende dagen zijn we nog naar Alpe d’Huez gegaan waar e een erg mooi en uitdagend couloir skieden naar een dorpje dat volledig van de buitenwereld bleek afgesneden. Nadat we de heli hadden afgeslagen die hier blijkbaar het standaard vervoermiddel was, hebben we bij de lokale herberg iets gedronken en met de eigenaren gezellig gebabbeld over het runnen van hun herberg en skiën zonder kaart ;-) …en vervolgens de taxi terug naar het gebied. Daar hebben we de rest van de dag besteed aan het terug omhoog lopen uit een helling die bij nader inzien toch wel heel erg lawinegevaarlijk bleek te zijn. Het was een leerzame dag zullen we maar zeggen…

Verderop in de week werden we nog een keer verwend met een dag verse sneeuw met aansluitend een stralend zonnetje aan een strakblauwe hemel. Les 2Alpes blijkt een fantastische freeride bestemming te zijn.

Heliski Berner Oberland 28/29 maart

Op 28 en 29 maart mocht ik weer aan de slag als tailguide voor Michiel. Twee groepen hadden samen een heliski weekend geboekt. Dan is het altijd afwachten hoe de omstandigheden zijn en of je kunt vliegen. Gevlogen hebben we zeker dat weekend!

De eerste dag was nog bewolkt waardoor we naar Engelberg zijn gereden om daar te freeriden. Door de warmte was van de Laub een paar dagen ervoor een enorme lawine afgegaan dus die werd het niet. Ook de gletsjer afdaling van de Titlis ging niet vanwege het slechte zicht (een besluit dat later werd bevestigd door de heli-redding van iemand die daar in een spleet was gevallen). Maar gelukkig heeft Engelberg nog vele verborgen schatten in andere delen van het gebied. Zoals altijd wist Michiel ook hier weer de verse poeder te vinden. Omdat we weer te maken hadden met goede skiërs, had ik als tailguide niet veel werk behalve dan af en toe een ski uit de sneeuw plukken. De volgende dag (maandag) was het weer goed genoeg om met de heli op te stijgen en daarom ging het naar de Sustenlimi. Daar hebben we ondanks de binnenkomende bewolking weer een aantal fantastische afdalingen gemaakt. Die dag hield het werk als tailguide wel iets meer in dan normaal omdat we door het slechte zicht vaak ons uiterste best moesten doen om goed te navigeren en de groep bij elkaar te houden. Gelukkig ging dat niet ten koste van het skiplezier. Dat was er weer volop in de maagdelijke poeder op de gletsjer (toch wel mooi dat er op hoogte en me name op gletsjers meestal nog perfecte omstandigheden zijn terwijl in de gebieden alles al helemaal weg-geskied is). Tijdens de rit terug naar Bern was het nog steeds19 graden warm. Daarom hebben we de BBQ maar aangestoken voordat ik doorreed naar Geneve om Caroline op te halen voor onze geplande toerweek in het Franse Belledonne gebied.

veel ski plezier

Alweer een tijdje geen nieuw bericht betekent natuurlijk niet dat ik heb stilgezeten de afgelopen weken. Na Japan ben ik meteen vertrokken naar Disentis waar het NSAC chalet dit jaar was gehuisvest. De eerste meters op de pistes van Disentis waren wel even schrikken: de ijzige sneeuw maakte meteen duidelijk dat de dikke poeder van Niseko mij in een luie skiër hadden veranderd. Opeens moest ik weer hard werken op de latten. Gelukkig had ik me opgegeven om een crash 1 cursus te geven, wat betekent dat ik een groep beginners mocht leren skiën. Geheel volgens verwachting ging het om een goed gemotiveerde, sportieve en vooral erg leuke groep studenten die alles snel oppikten. Dat ze allemaal na 1 week in de verse off-piste sneeuw hun bochtjes draaiden en goed de zwarte piste afkwamen was niet alleen aan mijn fantastische skills als skileraar te danken, maar... ik was toch wel een beetje trots :-)

Na de cursus ben ik nog een paar dagen gebleven in Disentis om met o.a. Jeroen, Rob en Valentijn nog wat mooie toertjes te maken. Na Disentis ben ik nog 2 daagjes langs gegaan in Klosters/Davos bij Michiel die een cursus gaf voor het SSC (Snow Safety Center). Daar kwam ik ook Martijn Schell en wat andere bekenden weer eens tegen. Na gezellig te hebben bijgekletst en een mooie dag skiën, ging ik die vrijdag op pad naar good old Chamonix waar Patrick ook heen zou komen om een week te freeriden. Op zaterdag kwamen Italico, Paul en Sam zich bij ons aansluiten. Nou bleek Cham dat weekend een populaire bestelling te zijn want Menno was er ook met Heleen en Jelle net als mijn oude baas Hilary met familie, vrienden en wat oud-collega's. We hadden hete re maar druk mee om met iedereen even te skiën, een borrel te drinken of te eten. Na 1 dag freeride en 1 dag toeren in Chamonix ging het naar Courmayeur voor de lekkere espresso (en de fijne afdalingen...). Dinsdag voegde Pete zich bij de groep en gingen we samen met Michiel naar Adelboden voor wat tree-runs omdat het zicht niet zo goed was. De volgende dag werd Engelberg onveilig gemaakt door eerst een paar keer de Titlis en Laub afdalingen te doen in verse poeder en later die avond het plaatselijke nachtleven onveilig te maken (daar is overigens niet veel voor nodig omdat er geen nachtleven is in Engelberg :-( .... ). De week werd voortgezet met meer freeride dagen in het steeds warmer wordende Berner Oberland in Grindelwald en Mürren.

Op vrijdag reden Patrick en ik vervolgens weer door naar Ischgl waar eerder die dag Dicky's vrijgezellen feestje was begonnen. Ischgl staat bekend om z'n mooie pistes en nog betere apres-ski. Van die combinatie hebben we met een hele groep vrienden dan ook goed gebruik gemaakt :-) Er werd in elk geval veel gelachen, gezongen, geskied, etc etc etc....

Ondertussen waren ook Ewout, Wouter en Judit in Ischgl aangekomen om in te skiën voor de komende week waarin we met z'n vieren in het naburige Silvretta gebied zouden gaan toerskiën. Omdat het voor de meesten de eerste echte toeren zouden worden en omdat het naast ischgl ligt had ik de Heidelberger hut als uitgangspunt gekozen. Bijna gooide de warmte echter alle plannen om want het lawinegevaar was ondertussen gestegen tot 4. Dat is een niveau waarbij je eigenlijk niet veel meer kunt doen dan op de pistes blijven. Gelukkig was het grote gevaar een dag later geweken en konden we alsnog naar de hut en een paar mooie toeren maken waaronder de doorsteek naar de Jamtal hut en weer terug. Het geheel werd in stijl afgesloten door een dagje freeride in de verse poeder. Omdat mijn planning de laatste weken redelijk "back-to-back" (een Japanse term voor de kenners ;-) is, ging het gisteren meteen door naar Bern omdat ik vandaag bij Michiel als tailguide aan de slag mocht voor een groep heli-skiërs. vanwege het weer werd er vandaag helaas niet gevlogen maar wel genoten van veel verse sneeuw in Engelberg. Of we morgen vliegen horen jullie later....

Japan (deel 2: Niseko - Powder Paradise

Eigenlijk heeft het geen zin om over de poedersneeuw van Niseko te schrijven. Het zal toch wel klinken als overdrijvingen van iemand die 16 uur heeft gevlogen om ergens te gaan skiën. Natuurlijk komt zo iemand met wild enthousiaste verhalen terug. Natuurlijk was de poedersneeuw de beste die er ooit is geweest. Natuurlijk was het er ongelofelijk mooi en de meest fantastische skitrip ooit. Niemand zal het echt helemaal geloven.
Maar in dit geval is het allemaal waar. Er viel echt elke dag genoeg verse poeder om de sporen van de vorige dag volledig uit te wissen (behalve dan die ene rustdag die we -alsof we helderziend waren-, hadden vrijgehouden na een avond echt Japanse karaoke, maar dat is een ander verhaal voor een andere keer….). Soms sneeuwde het zelfs zoveel dat de sporen van de vorige run alweer weg waren tegen de tijd dat wij weer boven kwamen om dezelfde afdaling nog een keer te doen – en altijd was het vederlichte poeder die in dikke vlokken naar beneden dwarrelde. De beste omschrijving die we kunnen geven is eigenlijk te zien in de skifilm Signatures maar ik zal toch ook een poging doen om deze skitrip te beschrijven.

Wij, dat waren deze keer Frederike, Menno Casper en Tracy - een oude bekende uit Chamonix. Voor Tracy is Niseko bekend terrein; omdat hij in Tokyo woont en regelmatig naar Niseko gaat, kent hij alle mogelijkheden op z’n duimpje. Toen wij ’s avonds aankwamen, wachtte hij ons dan ook op en vertelde dat we moesten opschieten want we gingen dezelfde avond nog skiën. ’s Avonds skiën kan in de Alpen natuurlijk ook, maar dan ben je meestal bezig op de blauwste piste en is er weinig aan. Hier in Niseko hadden ze het wat anders aangepakt: zo’n beetje de hele berg was verlicht, waardoor niet alleen op- maar ook naast de piste kon worden geskied. Wat onwennig doken we meteen maar met een noodvaart de berkenbossen in. Hoewel het zicht verbazingwekkend goed was, werden niet alle takken op tijd ontweken en kwamen helm en goggles goed van pas. We maakten ook meteen kennis met een andere mooie eigenschap van Niseko: er zijn vrijwel nergens gevaarlijke ravijnen of rotspartijen en door de vele sneeuw steekt er behalve de bomen niets boven het sneeuwdek uit, dus je kunt onbezorgd tempo maken ook bij wat minder zicht.

De volgende dag begon de lol pas echt: heerlijke tree-runs met overal verse poeder. In Niseko is buiten de piste skiën redelijk standaard maar om echt in freeride terrein te komen moet je door poorten die alleen op gezette tijden open zijn (en ja, ze controleren echt en nemen echt je skipas af als je je er niet aan houdt…). Als je eenmaal door die poorten heen gaat, komt de echte poederfreak pas echt in je boven: overal om je heen knie- en soms heupdiepe poeder. Wijde sneeuwvelden worden afgewisseld met dicht besneeuwde bossen en als soundtrack klinkt het zachte geritsel van heerlijk lichte sneeuwkristallen onder de latten met hier en daar een vreugdekreet. Alles wordt opeens makkelijk, het is alsof je vliegt, niets kan meer misgaan, dit is waanzinnig…, dit is het poederwalhalla….

En dan wordt je opeens keihard met je neus op de poeder-feiten gedrukt. Letterlijk! Je valt, je ski gaat uit, en dan…, ja dan kun je dus niet meer opstaan…. Er is niets om tegenaan te steunen; elke greep, elke trap gaat dwars door de donzige sneeuw heen. Met zwembewegingen kom je in een positie waardoor je toch nog omhoog komt en dan kijk je om je heen en denkt: “damn, daar zijn dus die poederlinten voor die ik altijd in m’n tas heb maar nooit gebruik….”: je ski is in geen velden en wegen te bekennen. De aansluitende zoektocht hadden in de meeste gevallen een succesvolle uitkomst, maar 1 (huur)ski van Casper vond de sneeuw blijkbaar zo lekker dat hij besloot ondergedoken te blijven. 1,5 uur zoeken met een groeps-sondeer-actie en later nog 1,5 met een metaaldetector leverden niet op, behalve een fikse rekening en een nieuw paar huurskis.

Dit tafereel herhaalde zich elke dag (behalve dan het kwijtraken van ski). Verschillende varianten werden gekozen vanaf de top die je in een korte hike van 20 minuten bereikt, maar vaak kozen we telkens weer dezelfde run omdat hij toch weer volgesneeuwd was. Hoewel het bleef sneeuwen, was het zicht verassend goed en konden we volop blijven skiën en genieten. Een voordeel van de vele sneeuw was ook dat de meeste mensen zich minder ver off-piste begaven dan op de zonnige dagen toen er op sommige momenten sprake was van wat lichte poeder-stress. De rij voor de een-persoons-stoeltjes-lift naar de top-poort werd op die dagen toch wel vrij lang. Maar dat mocht de pret niet drukken omdat er altijd nog ergens ongeskiede sneeuw te vinden was. Naast de poeder waren ook hier de sushi en andere Japanse lekkernijen goed vertegenwoordigd gecombineerd met een enkele sake, een paar biertjes in de lokale Irish pub en iets teveel karaoke. Ook hier waren de mensen leuk en een beetje gek, was de natuur mooi en was elke dag gevuld met nieuwe verassende ervaringen. Wat een combinatie van mooie dingen! Niseko heeft onze stoutste poederverwachtingen overtroffen en we waren het er allemaal over eens dat we zeker nog een keer terug gaan.

Japan (deel 1: Tokyo)

Japan, Japan, Japan..... wat een bijzonder land en wat een fantastische sneeuw in Niseko. Net thuis en ik wil eigenlijk weer terug. Hoe vaak worden je verwachtingen van een vakantie nu daadwerkelijk overtroffen? Deze keer is het Japan ruimschoots gelukt. De combinatie van de gekte van Tokyo, de rust van de tempels en tuinen, het lekkere eten, de verse poedersneeuw die elke dag weer viel, de behulpzame en lachende mensen en natuurlijk de sake om de keeltjes voor de karaoke te smeren, was uniek.

Het begon voor Frederike, Menno, Casper en mij allemaal met een lange vlucht via Zurich naar Tokyo. In Tokyo aangekomen gebeurde wat er nou eenmaal hoort bij vliegen met skibagage: de skis waren weer eens niet aangekomen. Nou was dat niet zo een groot probleem want we zouden toch eerst een paar dagen in Tokyo blijven dus de skis konden meteen naar onze eindbestemming worden doorgestuurd. Dat scheelde weer een hoop gesleep met skis door de overdrukke metro van Japans hoofdstad.

De eerste dagen proefden Casper, Menno en ik van de verschillende dingen die Japan en met name Tokyo te bieden hebben (Frederike ging elders een Japanse vriendin bezoeken). Slenteren door vel verlichte wolkenkrabber-straten gevuld met sushi en karaoke tenten tot ver boven de 10de verdieping, overal billboards, lichtkranten en grote neonreclames, afgewisseld met donkere wijkjes met kleine verborgen kroegjes en restaurants. Al dat visuele geweld werd nog overtroffen door de enorme kakofonie van muziek, speelautomaten, luidkeels omgeroepen reclameboodschappen en het altijd drukke verkeer. Overal drukte, energie en bijzondere dingen om te zien. Maar dan is daar ook opeens een tempel in een Japanse tuin waar de rust niet alleen komt door het gebrek aan geluid en visuele indrukken. Alles is hier rustig: de tempel waar je jezelf reinigt door wierrook te branden en met water ceremonieel je handen en mond wast. De bomen, de grond, de mensen, alles straalt rust uit. Heerlijk..... en vervolgens gaan we de bocht om en staan we weer op een markt met schreeuwende mensen, een draaimolen en verse vis. Die vis ligt even later op onze borden in een van de overheerlijke sushi restaurants. Daar kan ik nooit genoeg van krijgen, maar ook de miso soep, yakitori, tempura, udon noodels en alle andere lekkernijen zijn niet te versmaden. Eten is erg belangrijk voor de Japanners en dat is te merken aan de kwaliteit van zelfs de meest eenvoudige tentjes. We hebben zo 3 dagen doorgebracht met genieten van de stad door mooie en gekke dingen te bekijken en heerlijk te eten en drinken. Daarna wachtte de vlucht naar Sapporo op Japans noord-eiland Hokkaido waar dikke vette poeder op ons lag te wachten. Meer in deel 2…

eerste heli vlucht van het seizoen

vorige week donderdag heb ik samen met Michiel en een groep Belgische ski-instructeurs voor het eerst het luchtruim gekozen in een heli van de Bohag. De eerste helivlucht van het seizoen als tailguide voor heliskieurope was een feit. Die ochtend moest het gebeuren omdat er voor vrijdag slecht weer was voorspeld. Na veel wikken en wegen besloot Michiel dat we eerst over de afdaalroute heen zouden vliegen om te kijken hoe alles er bij lag. Gelukkig zag het er allemaal goed uit, relatief weining windverblazen sneeuw en geen spontane lawines deden de verwachtingen stijgen. Eenmaal geland kwam dan ook een Go van Michiel en de heli kon terug om het tweede deel van de groep op te halen. In totaal 6 erg goede skiers en skisters van Sporty uit België stonden met Michiel en mij vol verwachting boven op de Sustenhorn. De eerste meters over de relatief kale top gingen nog wat onwenning maar al snel was de eerste poeder gevonden en begonnen we de vreugde-kreeten van de deelnemers te horen. Omdat de groep zo netjes en gedisciplineerd skiede, was het voor Michiel en mij relatief makkelijk om ze leuk en veilig de hellingen af te begeleiden. En de poeder hield maar niet op, welliswaar geen champagne-lichte poeder maar heerlijk genoeg om bij iedereen een extra breede glimlach op het gezicht te toveren. Doordat het weer in tegenstelling tot de verwachting in de ochtend steeds beter werd, konden we nog een tweede drop doen. Andere drops waren niet mogelijk vanwege het relatief grote lawinegevaar, dus werd het weer de Sustenhorn. Maar omdat wij de hele dag de enigen op de hele berg waren, was dat geen enkel probleem en was het feest de tweede keer misschien zelfs nog groter dan bij de eerste run. De meesten in de groep waren na de 2de run toch wel redelijk moe (niet gek nadat je binnen 24 uur uit België op 3300m wordt gedropt...) maar zeker ook voldaan.

Op vrijdag was er freeride gepland. Helaas was het weer een stuk slechter dan de dag ervoor en waren de mogelijkheden beperkt. Vluchtend voor het het relatief warme, natte weer uit het westen ging het naar Engelberg. De sneeuw was er nog goed maar helaas waren de mogelijkheden ook hier beperkt. De gletsjer-afdaling van Titlis zag er zo wind-verwaaid uit dat je er geen zin van kreeg, dat zou naar beneden stuiteren worden over de windharsch. Daarom maar voorzichtig naar de bekendste freeride afdaling van Engelberg, de "Laub" gaan kijken. De enorme, bijna 1200m hoge noord-afdaling lag onder ons en het zag er niet eens zo slecht uit. Nadat Michiel en ik de groep in 2 hadden gedeeld, ging het door lekkere sneeuw naar beneden. De Laub is toch elke keer weer een belevenis 1 enorme helling die je in een keer van boven naar beneden kunt zien en helemaal door kunt skien. Na wat kleinere andere afdalingen en een lekkere lunch hebben we de Laub nog een tweede keer gedaan.Ter afsluiting ben ik nog met 3 deelnemers een paar pistes afgeknald waar zij hun instructeurs vaardigheden nog eens goed konden laten zien. Het waren twee fantastische dagen en ik hoop nog vaak als tailguide met zo'n groep mee te kunnen.

cursus bergsport EHBO in de winter

Afgelopen week heb ik bij ARC/Air Zermatt de cursus Bergsport EHBO in de winter gevolgd. Hoewel ik de zomer editie in 2008 al had volbracht, was het toch weer erg nuttig om alle kennis en vaardigheden weer op te frissen. Omdat ik (gelukkig!) geen praktijk ervaring met EHB(B)O heb, was een aantal dingen toch weer naar de achtergrond gezakt. Daarnaast ging deze wintereditie veel meer in op situaties en noodgevallen die in de winter vaak voorkomen zoals onderkoeling, frostbite en verzorging en berging van lawineslachtoffers. Het feit dat we de 3 dagen op 3500m hoogte doorbrachten en het daar -30 graden vroor met een krachtige wind, maakte de oefeningen erg realistisch (met windchill -48 graden). De koude zorgde voor een minder aangename oefensituatie dan de zonovergoten Zermatter alpenweide die ik me van de zomereditie kon herinneren. De lotus-slachtofferes Uwe en Katha en de deelnemers moesten nu echt tegen de kou beschermt worden om serieuze onderkoeling te voorkomen. Gelukkig had Menno Boermans de cursus bij de Testa Grigia hut georganiseerd waardoor we de nabesprekingen van de oefeningen binnen in de warme hut konden doen. De tenen, oren en vingertopen van de deelnemers waren hem erg dankbaar daarvoor... Naast veel oefenen met "echte" situaties van onderkoeling, hartstilstand/reanimatie, hoogteziekte, trauma als gevolg van een val en verwarde echtgenotes die hun man dachten kwijt te raken, waren er ook nog 3 grotere oefeningen. De gezelligste was het gezamenlijk graven van 3 sneeuwhollen op de 2de dag waar we die nacht in zouden gaan slapen. Na 2 uur enthousiast graven, werden er 3 mooie hollen van verschillende ontwerpen opgeleverd. Voorzien van de nodige matjes en reddingsdekens op de grond, slaap- en bivakzakken om in te kruipen en waxinelichtjes en koplampen voor de sfeer werden de koude sneeuwhollen omgetoverd in gezellige onderkomens waar het best goed toeven is. In het sneeuwhol waar Willem en ik sliepen, werd het door het bezoek van Pamela, Hans en Oliver al snel een graad of 5 boven nul -in sterk contrast met de nog altijd ijskoude omstandigheden buiten-. Tegen alle verwachtingen in heb ik die nacht heerlijk geslapen... De 3de dag werd er nog een grote lawineoefening gedaan. Deze keer lag de nadruk niet zozeer op het zoeken naar ed slachtoffers maar meet op de organisatie, het uitgraven (dat kost namelijk het merendeel van de 18 minuten die een volledig begraven slachtoffer als overlevingskans heeft) en de hulp na de berging. In ons scenario hadden we meerdere slachtoffers terwijl de reddingdienst niet kon komen vanwege het slechte weer. Een erg moeilijke situatie waarin het hele team hard moest werken en moeilijke beslissingen moesten worden genomen. De afsluitende oefening was om iedereen (incl. 3 niet-skiers en 2 beginners) met alle bagage weer veilig beneden te krijgen over de gesloten pistes van Zermatt. Mede met de hulp van het reddings-sleetje dat Willem en ik al hadden gebruikt bij de tailguide-training van heliski-europe en een last-minute inzet van een snowscooter, kwam iedereen net op tijd voor de laatste lift aan. Het was weer een geslaagde leerzame en gezellige cursus. Een aanrader voor iedereen die in de winter vaak in de bergen is!