Nadat we Silvretta waren ontvlucht, zijn Caroline, Arend en ik de Reschenpas over gereden om naar en bij de Sesvenna hut net over de grens in Italië te toeren. Gelukkig was onze inschatting dat het er beter weer zou zijn, correct. Zon en een lawinegevaar van 2-3 beloofde veel goeds voor de komende dagen. Nog even een kaart kopen en op naar de hut. Het mooie weer ging helaas gepaard met een extreme föhn wind die door het dal recht in ons gezicht blies, want na een paar uur behoorlijk vermoeiend werd en ons allen behoorlijk irrite
erde. Op de (Italiaanse) kaart zag de klim naar de hut er heel eenvoudig uit, maar eenmaal in het dal werd het uitzicht toch wel enigszins verstoord door een enorme rotswant aan het einde van het dal. Steeds ongeruster bleven we uitkijken naar waar we daar mogelijk langs konden met een "makkelijk stijgspoor". Na en korte navraag in een lokaal restaurant werd ons vermoeden bewaarheid dat we echt door die wand moesten gaan en boven de rotsen met touwen verder moesten. Mooi dat dat zo duidelijk op onze kaart had gestaan!!! Maar ja we wilden toch echt graag naar de hut en op de borden werd het als een wandeling aangegeven, dus toch maar verder... met enige tegenzin, klommen we steeds een stukje verder steeds klaar om te besluiten terug te keren, maar eenmaal bij de touwen, konden we het toch niet laten te proberen door het vrij steile sneeuwveld door te steken. Eenmaal boven aan dat veld was het nog maar een paar honderd meter tot de hut. Eindelijk we waren er!!! en eindelijk geen striemende wind meer om ons heen, maar daarvoor in de plaats een warme Stube een lekker biertje en lekker eten. In deze hut geen huttenruhe om 22:00 maar daarvoor in de plaats lekker doorgaan met Oostenrijkse apres ski muziek (het is hier tenslotte Süd-Tirol...). De volgende dag de Piz Sesvenna beklommen (nou ja tot de col want de klim naar de
top hebben we vanwege dezelfde harde wind maar aan ons voorbij laten gaan) maar de afdaling was heerlijk in verse poeder. Die heerlijke ervaring hebben we nog verlengd door een extra topje te doen op de terugweg. Zoals we tegen de verbaasde Fransen zeiden die net wel de top hadden beklommen "we zijn hier om te skiën en niet om in ijzige wind over rotsen te klauteren". En dat hebben we zeker gedaan, kortom een topdag! Die avond kwam een hele groep nederlanders aan in de hut waaronder Floor en Leon die ik in Lapland had ontmoet en een hele groep klimmers uit klimhal Centraal. Na een lange nacht praten en bieren, was de volgende ochtend iets zwaarder dan normaal. Dit was voor mij de laatste dag waarop we weer een mooie klim en dito afdeling hebben gemaakt, op een manier dat ik naar het dal kon afdalen en Arend en Caroline makkelijk weer naar de hut konden klimmen. zij zouden nog 2 dagen blijven en ik ging op weg naar mijn volgende afspraak in Innsbruck om te gaan skiën met wat collega's die daar in het Hilton zaten... en nu maar hopen dat ik bij iemand op de kamer zou mogen logeren... :-)....
erde. Op de (Italiaanse) kaart zag de klim naar de hut er heel eenvoudig uit, maar eenmaal in het dal werd het uitzicht toch wel enigszins verstoord door een enorme rotswant aan het einde van het dal. Steeds ongeruster bleven we uitkijken naar waar we daar mogelijk langs konden met een "makkelijk stijgspoor". Na en korte navraag in een lokaal restaurant werd ons vermoeden bewaarheid dat we echt door die wand moesten gaan en boven de rotsen met touwen verder moesten. Mooi dat dat zo duidelijk op onze kaart had gestaan!!! Maar ja we wilden toch echt graag naar de hut en op de borden werd het als een wandeling aangegeven, dus toch maar verder... met enige tegenzin, klommen we steeds een stukje verder steeds klaar om te besluiten terug te keren, maar eenmaal bij de touwen, konden we het toch niet laten te proberen door het vrij steile sneeuwveld door te steken. Eenmaal boven aan dat veld was het nog maar een paar honderd meter tot de hut. Eindelijk we waren er!!! en eindelijk geen striemende wind meer om ons heen, maar daarvoor in de plaats een warme Stube een lekker biertje en lekker eten. In deze hut geen huttenruhe om 22:00 maar daarvoor in de plaats lekker doorgaan met Oostenrijkse apres ski muziek (het is hier tenslotte Süd-Tirol...). De volgende dag de Piz Sesvenna beklommen (nou ja tot de col want de klim naar de 
top hebben we vanwege dezelfde harde wind maar aan ons voorbij laten gaan) maar de afdaling was heerlijk in verse poeder. Die heerlijke ervaring hebben we nog verlengd door een extra topje te doen op de terugweg. Zoals we tegen de verbaasde Fransen zeiden die net wel de top hadden beklommen "we zijn hier om te skiën en niet om in ijzige wind over rotsen te klauteren". En dat hebben we zeker gedaan, kortom een topdag! Die avond kwam een hele groep nederlanders aan in de hut waaronder Floor en Leon die ik in Lapland had ontmoet en een hele groep klimmers uit klimhal Centraal. Na een lange nacht praten en bieren, was de volgende ochtend iets zwaarder dan normaal. Dit was voor mij de laatste dag waarop we weer een mooie klim en dito afdeling hebben gemaakt, op een manier dat ik naar het dal kon afdalen en Arend en Caroline makkelijk weer naar de hut konden klimmen. zij zouden nog 2 dagen blijven en ik ging op weg naar mijn volgende afspraak in Innsbruck om te gaan skiën met wat collega's die daar in het Hilton zaten... en nu maar hopen dat ik bij iemand op de kamer zou mogen logeren... :-)....
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten