Silvretta: toeren bij lawinegevaar 4

Na het feest in Saalbach-Hinterglemm ben ik zondag ochtend afgereisd naar Kitzbühel om daar Arend en Caroline op te pikken die de nacht ervoor vanuit Nederland waren komen liften. Vanwege het verwachte slechte weer besloten we naar het redelijk overzichtelijke Silvretta gebied in de buurt van Ischgl te gaan. Het plan was om daar een tocht van hut naar hut te maken. Na een kort liftritje een kleine afdaling en een vrij makkelijke klim kwamen we aan bij de eerste stop de Heidelberger hut. Wat een luxe!!! 6 persoons kamers met een bankstel en warm water op de kamer. Eten a la carte en een skischoen hok met verwarming... Net een hotel en eigenlijk geen echte berghut vonden zowel Caroline als ik die meer de Franse en Zwitserse hutten zijn gewend waar je al blij mag zijn met één kraan waar koud water uit komt. Maar er zijn natuurlijk ergere dingen dan een beetje onverwachte luxe. De volgende dag stond de doorsteek naar de Jamtal hut op het programma. Na een mooie klim, werden we op de col en tijdens de afdaling getrakteerd op een stormachtige wind die sneeuw en ijs recht in ons gezicht blies. Naast een hoop ongemak, slecht zicht en heel langzaam skiën leverde dat bij Arend ook (lichte) bevriezingverschijnselen in het gezicht op. Erg interessant was ook de routekeuze van een Engelse berggids die met zijn klanten dezelfde tocht maakte. keer op keer verbaasden wij ons over zijn keuzes om in of direct onder steile ingewaaide sneeuwhellingen te lopen terwijl er volgens ons 3en vlakbij veel veiligere alternatieven waren. Weer een goede les dat je altijd zelf moet blijven nadenken en ook een berggids niet zomaar blind moet volgen (het feit dat de man geen enkel woord van het Duitse lawinebericht kon lezen bevestigde onze mening de volgende dag). De Jamtal hut is overigens zo mogelijk nog luxer dat de Heidelberger: ook hier warm stromend water, mogelijkheid om te douchen (daar sta je dan zonder zeep en handdoek...) en zelfs een indoor klim/boulderhal... Helaas kon al die luxe ons niet beschermen tegen het steeds slechter wordende weer. Door veel sneeuw en de storm zou het lawinegevaar de volgende dag best wel eens naar een hoge 3 of zelfs 4 kunnen stijgen waardoor onze mogelijkheden erg beperkt zouden worden. Als we zoals gepland verder zouden gaan naar de Wiesbadener hut, zouden we waarschijnlijk daar een paar dagen vast komen te zitten. Na driftig overleg met z'n drieën, de huttenwaard en berggids Robert (die van het ijsklimmen die ik toevallig in de hut tegenkwam), besloten we toch maar om de volgende dag terug naar de Heidelberger hut te gaan omdat we vanuit daar ook bij hoger lawinegevaar nog tochten konden maken en indien nodig ook nog naar het dal zouden kunnen afdalen. Die ochtend hadden we eindelijk weer mooi weer met een stralend zonnetje en relatief weinig wind. Hoewel we eindelijk tijdens de tocht van het mooie landschap konden genieten, gingen we bijna twijfelen aan onze keus om terug te gaan zo mooi was het weer. Die twijfels werden echter weggenomen toen we aan onze afdaling begonnen: opnieuw was het zicht verdwenen en mochten we op de tast afdalen naar de Heidelberger hut. Eenmaal daar aangekomen, konden op grond van informatie van de huttenwaard (minder sneeuw dan bij Jamtal en Wiesbadener hut, lawinegevaar 3 en goed zicht) een paar mooie tochten plannen die zelfs bij een hoog lawinegevaar (hoge 3) nog veilig zouden zijn. tevreden kropen we onze luxe bedjes in. Helaas verdween dat tevredene gevoel de volgende ochtend al snel. Het had die nacht toch heel veel gesneeuwd en met de wind erbij was het lawinegevaar gestegen tot 4 en het zicht was ook (weer) erg slecht. Na lange discussies over mogelijke alternatieven (in de hut blijven kaarten, afdalen en pisteskiën of ergens anders gaan toeren- maar waar dan?...) besloten we toch maar de afdaling te wagen om aan de zuidkant van de alpen te kijken of daar minder sneeuw was gevallen en dus het lawinegevaar gunstiger zou zijn. Onze planning was dat de afdaling naar Ischgl ongeveer 30 - 45 minuten zou moeten duren. het was immers een pad dat we af konden skiën. Helaas helaas, door de vele sneeuw, het feit dat we de eersten waren en dat het pad minder steil bleek te zijn dan we hadden ingeschat, was er van skiën geen sprake. Dit was zwaar door kniediepe sneeuw ploeteren en constant op de hellingen boven ons letten waar toch wel erg veel sneeuw in lag. Het onbehaaglijke gevoel werd ondersteund door de vele lawine-explosies die wij hoorden vanuit het skigebied van Ischgl waar men probeerde het gebied veilig te maken (maar liepen wij daar niet net onderdoor?....). door al; dit waren we bijna 3 uur onderweg en behoorlijk moe maar ook opgelucht toen we eindelijk beneden in Ischgl aankwamen. Daar snel de auto gepakt en over de Reschenpas naar het zuiden gereden waar we plannen hadden voor wat toeren bij de Sesvenna hut.