Heliski Lapland: fantastisch met ups and downs

De derde keer naar Abisko in het noorden van Zweden. 200 km ten noorden van de poolcirkel wilden we midden april weer gaan heliskiën met Michiel, Bas en Herman. Ik was een dag eerder gegaan om eindelijk Stockholm eens te bekijken nadat ik het al 4 keer alleen als overstapplaats had gebruikt. Ondanks het grijze en miezerige weer, bleek deze stad erg leuk te zijn, wat veel beloofd voor een mooie zomerse dag hier. Daar moet ik later nog maar eens naar toe…

Eenmaal aangekomen in Abisko werden we verrast door temperaturen die een stuk hoger lagen dan normaal. Net als in de Alpen leek het voorjaar hier een vroege start te maken. Leuk voor de lokale flora en fauna, minder leuk voor onze skiplannen.

Omdat het duidelijk was dat we voorlopig niet zouden vliegen, hebben we maar alternatieven gezocht in de freeride van Nuolja, Björkliden, Riskgränsen en Narvik plus bezoeken aan de sauna en (af en toe) de bar. Dat was allemaal natuurlijk erg leuk en gezellig, maar niet waarvoor we waren gekomen. De weersvoorspelling zag er ook niet goed uit: De ene dag zwaar bewolkt de andere harde wind. We werden er goed aan herinnerd dat helikoptervliegen sterk afhankelijk is van de omstandigheden. Dus nog maar een boekje lezen, kopje koffie drinken en een paar bochtjes skiën hopend op beter weer. Na vier dagen hield Bas het voor gezien. Omdat de voorspellingen nog steeds niet veel goeds lieten zien, besloot hij op woensdag om eerder dan gepland naar Nederland terug te vliegen (dat bleek naderhand een keuze met grote gevolgen). Ik zou pas op donderdag vliegen en had de hoop nog niet opgegeven. Maar helaas, de woensdag liep ten einde en het werd duidelijk dat we onverrichter zaken zouden terugkeren naar huis. ’s Avonds werd alles ingepakt en nog even het internet bekeken voor de vlucht details…. Daar stond een bericht over een vulkaan op IJsland die was uitgebarsten en het vluchtverkeer zou gaan verstoren. Nou ja, dachten we nog, hoe erg kan dat zijn? Nou behoorlijk erg, zo bleek later.
Uiteraard vloog ik op donderdag niet naar Nederland, maar was ik de hele dag bezig om uit te zoeken hoe ik dan terug zou kunnen komen. Voorlopig kon ik dat dus op mijn -spreekwoordelijke- buik schrijven (maar dat is een verhaal voor een andere keer). Dus ging het wachten door met veel koffie, boeken lezen, goede en minder goede gesprekken, een paar uurtjes skiën, wat internetten, een paar biertjes en wat wijntjes (waardoor de gesprekken steeds beter worden), wandelingen op het meer, bezoeken aan de sauna en het IJshotel in Kiruna, etc, etc. Best relaxed eigenlijk als je weet dat je voorlopig toch niets anders kunt. Maar hoe zat dat nou met het heliskiën, zouden we heel misschien… ? Michiel had toch gepland om langer te blijven omdat hij voor het heliskibedrijf nog zou gidsen. Het weer werd langzaam beter en het zag ernaar uit dat de heli eindelijk zou kunnen opstijgen. Maar omdat wij onze vliegtijd tot uiterlijk donderdag hadden gepland, was het nog maar de vraag of wij mee zouden kunnen. Gelukkig voor Herman en mij hadden 2 van de Finse gasten het niet gehaald naar noord Zweden en waren er dus 2 plaatsen vrij in de heli. Eindelijk ging het dan toch gebeuren.

De volgende ochtend stegen we op met de heli vanuit Björkliden. Het was weer fantastisch om door de heerlijk verse poeder te skiën, wat een verschil met de slush in de gebieden! We werden op de ene na de andere berg gedropt. De heerlijkste hellingen werden gevolgd en overtroffen door nog betere afdalingen en de lekkerste poederspray. Heerlijk! Dit was het wachten meer dan waard (met dank aan de vulkaan).
In de middag werd mijn plezier helaas abrupt verstoord doordat ik tijdens een van die lekkere afdalingen opeens viel. “Kan gebeuren” en “wie niet valt, probeert niet hard genoeg” en dat soort onzin dacht ik nog. Het opstaan voelde wat raar en ik dacht meteen: oh nee, die is gebroken! Gelukkig ging het niet om een van mijn botten maar om mijn skibinding. Heel vervelend maar behalve het einde van mijn skidag gelukkig geen ernstige gevolgen. Hoewel het wel wat raar voelt als je in de ‘middle of nowhere’ wordt achtergelaten door je groep met de belofte dat de heli je zo komt halen. Voordat ik daar echt over kon nadenken had de heli me al opgepikt en terug gevlogen. Naderhand hoorde ik dat ik precies op het hoogtepunt van de dag was gestopt. Ik besloot om deze goedbedoelde woorden maar voor waar aan te nemen. Hoewel te kort, was het wel een geweldige dag met een groot aantal drops.
De volgende dag hebben we weer gevlogen, geskied en intens genoten totdat het geld op was en ik me door de heli liet afzetten in Björkliden. Het blijft een mooie ervaring dat heliskiën in Lapland.